24 stycznia 2013r., godzina 19.00

Kolejne w tym roku „Lekcje Kultury”, odbędą się w dniu 24 stycznia o godzinie 19.00 . Tym razem, naszymi gośćmi w liczbie 22 osób, będą podopieczni Towarzystwa Przyjaciół Dzieci z Wrocławia "Specjalistyczne koło TAK" osoby niepełnosprawne/upośledzone umysłowo.

Dotychczas podopieczni TPD nie brali udziału w projekcie Lekcje Kultury, więc tym bardziej nam miło, że możemy w 2013r rozpocząć współpracę.

O kolejnych Lekcjach Kultury, będziemy informować Państwa na bieżąco.

 

Autorem projektu oraz koordynatorem jest Kierownik Działu Edukacji OKiS Agnieszka Prusak-Cybulska.

 Mecenat nad przedsięwzięciem sprawuje Marszałek Województwa Dolnośląskiego.

 

  

25 stycznia -  16 lutego 2013, Jelenia Góra
Muzeum Karkonoskie, ul. Jana Matejki 28

E-Glass, Ekoglass Festiwal 2012, odbył się w pierwszej połowie lipca 2012 roku (6 – 15.07.2012) w Szklarskiej Porębie. Szklane dzieła sztuki zostały wykonane w Hucie Szkła Martin Štefánek w miejscowości Desná w Czechach oraz na plenerowych pokazach w centrum Szklarskiej Poręby oraz w pobliżu Stacji Turystycznej Orle w Górach Izerskich.

 

Kolekcja, która jest prezentowana w Muzeum Karkonoskim to wynik spektakularnych działań artystycznych podczas pleneru oraz jednocześnie konfrontacja rożnych, często odmiennych postaw twórców w kontekście sztuki i wykorzystania w sztukach wizualnych medium, jakim jest szkło formowane na gorąco.

 

Na wystawie znajdują się prace: Jakub Berdych, Jakub Berdych jr, Beata Damian – Speruda Karolina Kędzierska, Anna Klimczak-Dobrzaniecka, Vladimíra Klumparová, Mariusz Łabiński, Martina Mokošínová, Oldřich Plíva, Karolina Spiak, Jiří Šuhájek, Agata Wiejak, Igor Wójcik, Martin Štefánek oraz gościnnie uczestnik poprzedniej edycji; Václav Řezáč.

Duszniki Zdrój

 29.01.2013 - 01.02.2013 r.

Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków w Wałbrzychu oraz Miejski Ośrodek Kultury i Sportu w Dusznikach Zdroju zapraszają na IV Zimowy Festiwal Gitarowy w Dusznikach-Zdroju.

W dniach od 28 stycznia do 01 lutego 2013 roku  w słynnym Dworku Chopina, miejscu szczególnie ważnym dla kultury muzycznej i dla każdego polskiego artysty, codziennie o godz. 16 rozbrzmiewać będą dźwięki wirtuozów gitary: Krzysztofa Meisingera, Jakuba Niedoborka i Bartłomieja Marusika. Oprócz tego w pierwszym i ostatnim dniu Festiwalu wystąpi zdolny gitarowy narybek. Bo Festiwal towarzyszy IV Zimowym Warsztatom Gitarowym z udziałem młodzieży z różnych stron Polski, m.in. z Warszawy, Olsztyna, Łowicza, Dęblina, Krapkowic i Środy Wielkopolskiej. Oczywiście nie zabraknie adeptów gry na gitarze z Dolnego Śląska: z Wrocławia, Wałbrzycha, Kłodzka i Bystrzycy Kłodzkiej. Mistrzowie gitary podzielą się z zafascynowanymi brzmieniem sześciu strun uczniami, swoimi umiejętnościami i wiedzą. Utytułowani artyści pomogą realizując ćwiczenia praktyczne, lekcje otwarte oraz wykłady i prelekcje. Podsumowaniem działań dydaktycznych będzie koncert z udziałem wszystkich uczestników Warsztatów zebranych w Festiwalową Orkiestrę Gitarową, którą przygotuje i poprowadzi Witold Kozakowski. Ale nie samą gitarą żyje człowiek. Dla kilkudziesięciu warsztatowiczów przygotowano też zajęcia czerpania papieru w dusznickim młynie, zjazd na skuterach śnieżnych, a nawet gitarową dyskotekę. Organizatorami Festiwalu i Warsztatów są: Miejski Ośrodek Kultury i Sportu w Dusznikach Zdroju, Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków w Wałbrzychu oraz Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Patronat honorowy objął Andrzej Rymarczyk, Burmistrz Dusznik-Zdroju.

PROGRAM FESTIWALU

28.01.2013 r. (poniedziałek)

godz. 16.00 GITARA MŁODYCH
Koncert uczestników IV Zimowych Warsztatów Gitarowych

Miejski Ośrodek Kultury, sala kameralna, wstęp wolny

 

29.01.2013 r. (wtorek)

godz. 9.30 Jak improwizować na gitarze?

prowadzenie: dr Bartłomiej Marusik (Poznań)

Miejski Ośrodek Kultury, sala kameralna, wstęp wolny

godz. 16.00 KRZYSZTOF MEISSINGER

recital gitarowy

w programie m.in. muzyka hiszpańska i południowoamerykańska

Dworek Chopina, bilety: 5 zł

 

30.01.20 13 r. (środa)

godz. 9.30 Jak zostać wirtuozem gitary?

prowadzenie: mgr Krzysztof Meissinger (Szczecin)

Miejski Ośrodek Kultury, sala kameralna, wstęp wolny

godz. 16.00 BARTŁOMIEJ MARUSIK

recital gitarowy

w programie m.in. improwizacje i kompozycje własne

Dworek Chopina , bilety: 5 zł

 

31.01.2013 r. (czwartek)

godz. 9.30 Jak grać flamenco?

prowadzenie: dr Jakub Niedoborek (Lublin)

Miejski Ośrodek Kultury, sala kameralna, wstęp wolny

godz. 16.00 JAKUB NIEDOBOREK

recital gitarowy

w programie m.in. muzyka flamenco

Dworek Chopina, bilety: 5 zł

 

01.02.2013 r. (piątek)

godz. 9.30 O muzykowaniu w zespole gitarowym

prowadzenie: mgr Witold Kozakowski (Wałbrzych)

Miejski Ośrodek Kultury, sala kameralna, wstęp wolny

godz. 16.00 FINAŁOWE GITARY

koncert uczestników IV Zimowych Warsztatów Gitarowych w Dusznikach Zdroju Orkiestra Gitarowa pod kierunkiem Witolda Kozakowskiego

Dworek Chopina, wstęp wolny

 

dyrektor artystyczny: Witold Kozakowski, dyrektor organizacyjny: Rafał Greszta

 

19 stycznia 2013 roku w Bystrzycy Kłodzkiej odbył się pierwszy z czterech koncertów kolęd orgaznizowanych w serii "Kolędy Świata i "Kolędowe Pejzaże". Malownicza sceneria kościoła pod wezwaniem św. Michała Archanioła oraz niepowtarzalne aranżacje kolęd w wykonaniu zespołu Spirituals Singers Band, sprawiły że był to wspaniały początek niezwykłej podróży.

 

Wyruszyliśmy z Polski, aby w godzinę poprzez Niemcy, Wielką Brytanię, Włochy i Stany Zjednoczone dotrzeć do odległej i egzotycznej Brazylii. U kresu podróży można było odczuć pewien niedosyt, bo „Kolędy Świata” to nie tylko kulturowa mozaika kolędowych tradycji, to również niespotykane aranżacje śpiewane, co warto podkreślić, a cappella.

Drugi koncert odbył się 20 stycznia 2013r. w pijalni wód mineralnych w Lądku Zdroju. Była to kolejna, wspaniała i niezapomniana, ale też ostatnia podróż w towarzystwie Spirituals Singers Band

Jednak to nie koniec tegorocznego tournée! Na kolejne koncerty zapraszamy Państwa w imieniu zespołu The Wellness Sound. „Kolędowe Pejzaże” będziemy podziwiać 1 lutego na Zamku Książ oraz 2 lutego w Pałacu w Łomnicy.

Serdecznie zapraszamy !

Relacja fotograficzna z koncertów w Lądku Zdroju i Bystrzycy Kłodzkiej w naszej galerii zdjęć

26 stycznia 2013, godz. 16.00
Syców, Hala sportowa MOSiR,  ul. Komorowska 2

wstęp wolny

 

 

Burmistrz Miasta i Gminy Syców Sławomir Kapica,  Konsul Generalny RP w Winnicy Krzysztof Świderek
oraz Komitet Organizacyjny  zapraszają
na

X JUBILEUSZOWY OGÓLNOPOLSKI KONCERT CHARYTATYWNY SYCÓW 2013
na rzecz pomocy Rodakom na Ukrainie i Białorusi

pod patronatem

Marszałka Województwa Dolnośląskiego Rafała Jurkowlańca
Marszałka Województwa Mazowieckiego Adama Struzika   

Gwiazdą jubileuszowego koncertu będzie Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „MAZOWSZE”
im. Tadeusza Sygietyńskiego.

Koncert odbędzie się 26 stycznia 2013 r. o godz. 16.00
w hali sportowej MOSiR, Syców ul. Komorowska 2

Koncert uświetnią także m.in.:

    - Zespół folklorystyczny „Poleskie Sokoły” z Żytomierza na Ukrainie
    - Grupa wokalna „Czarna Perła” z Mińska na Białorusi

    - dodatkowa atrakcja – „Kuchnia Kresowa”
 

Współorganizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu

 

Zapraszamy do zapoznania się z listą polecanych przez Dolnośląskie Centrum Informacji Kulturalnych OKiS weekendowych wydarzeń. W każdy piątek będzie można znaleźć na stronie dcik.pl oraz facebook.com /informacja kulturalna wykaz propozycji, które wybieramy z bardzo szerokiej palety imprez odbywających się we Wrocławiu i regionie. Jest to wybór subiektywny, ale będziemy starać się wskazywać wydarzenia z różnych dziedzin. Zawsze zatem zwrócimy uwagę na koncert, festiwal, wystawę czy np. spotkanie literackie lub ciekawy wykład. Zachęcamy do komentowania i dzielenia się swoimi wyborami na  facebook.com /informacja kulturalna

 

PROPOZYCJE DCIK: KULTURALNY WEEKEND NA DOLNYM ŚLĄSKU

TEATR:

Betlejem Polskie
18, 19, 20 sty 2013, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu

Akcja toczy się do małej miejscowości, o której wszyscy zapomnieli. To miejsce po katastrofie - nie wiemy, czy przeszła tędy klęska żywiołowa, czy może tylko zamknięcie jedynej fabryki. Miejscowość powoli umiera, a jej mieszkańcy, pozbawieni środków do życia, pracy i chęci robienia czegokolwiek zbierają się w świetlicy. Czekają, aż coś się wydarzy... Więcej

 

 

 

#dziady
19, 20 sty 2013, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu

#dziady to teatralny projekt dotyczący pamięci polskiego teatru, przygotowany przez młodego reżysera i dramaturga Michała Kmiecika. Inspirowany jest strukturą Dziadów Adama Mickiewicza oraz szeregiem materiałów archiwalnych - książek, filmów, rejestracji spektakli dotyczących zmarłych w ostatnim czasie słynnych twórców polskiego teatru: Erwina Axera, Adama Hanuszkiewicza, Jerzego Jarockiego. Więcej

 

 

MUZYKA:

Spirituals Singers Band
18 sty 2013, Filharmonia Dolnośląska w Jeleniej Górze

Program koncertu zawiera szeroki wachlarz utworów, od pieśni plantacyjnych z południa Stanów Zjednoczonych, poprzez najbardziej popularne standardy gospels i negro spirituals, standardy jazzu tradycyjnego i swingu, a kończąc na niezwykle popularnych piosenkach The Beatles. Więcej

 

 

„KOLĘDY ŚWIATA” koncert w wykonaniu Spirituals Singers Band
19 sty 2013, Bystrzyca Kłodzka, Więcej
20 sty 2013, Lądek Zdrój, Więcej

Spirituals Singers Band powstał w 1978 roku we Wrocławiu z inicjatywy Włodzimierza Szomańskiego. Jest najdłużej istniejącym zespołem wokalnym w Polsce, specjalizującym się w wykonaniach a cappella pieśni negro spirituals, gospels, traditional jazz, evergreens, kolęd, a także muzyki rozrywkowej. Efektem 29 lat działalności jest kilka tysięcy koncertów w kraju i zagranicą, liczne programy TVP i PR, a także znacząca artystycznie dyskografia, obejmująca dziesięć płyt.

 

Koncert zespołu łemkowskiego DAMYR
20 sty 2013, Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy

„Każda wyśpiewana nuta wyraża całą gamę emocji towarzyszących podczas nagrań. Zapraszam więc do krainy tych dźwięków i słów, które zachęcają do autorefleksji, pozwalają odnaleźć wewnętrzny spokój, podrywają do tańca, a czasami zdradzają tajemnice - myślę, że ukryte w każdym z nas.” (Dariusz Matijczak) Więcej

 

WYSTAWY:

Leszek Ołdak: ŚwiatoPodgląd – wernisaż
18 sty 2013, Legnica, Galeria Satyrykon

Światopodglądactwo podobno nie jest obecnie ani dozwolone, ani zabronione – czyli można się tym procederem trudnić bez zbytniego ryzyka. Podobno...
Dla rysownika, zajmującego się komentowaniem rzeczywistości, jest to komfortowa sytuacja. Teoretycznie posiada on, tak sądzę, stuprocentową pewność, że do jego drzwi około piątej rano nie zapukają tajemniczy nieznajomi w celu wyjaśnienia szczegółów komentarza. Więcej

 

 

Marek Sobczyk. Badania mózgu w Polsce 1979 - 2012
do 19 sty 2013, BWA Jelenia Góra

Obrazy Sobczyka to frapujące kalambury z wielopłaszczyznowymi odniesieniami kulturowymi. Artysta od lat czerpie inspirację z popkultury, zajmuje go obecna sytuacja społeczno-polityczna. Ważne jest dla niego "tu i teraz". Zaskakuje odniesieniami, łączeniem różnych motywów z różnych porządków rzeczywistości, bawi się znaczeniami. Więcej

 

 

 

 

SPOTKANIA:

Teatr Społeczny Juliusza Osterwy a społeczne praktyki Teatru Modrzejewskiej
18 sty 2013, Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy

Wykład pt. "Teatr Społeczny Juliusza Osterwy a społeczne praktyki Teatru Modrzejewskiej" w ramach projektu Strefa Kultury, poprowadzi prof. Ireneusz Guszpit z Uniwersytetu Wrocławskiego.
Teatrolog, nauczyciel akademicki (Uniwersytet Wrocławski, Wydział Aktorski wrocławskiej PWST), badacz życiorysu Juliusza Osterwy oraz dziejów teatru Reduta, a prywatnie także zapalony biegacz, przedstawi nam swoje przemyślenia na temat społecznej roli teatru. Więcej

 

 

Grenlandia inna niż myślisz - Sławomir Bieniek
20 sty 2013, Centrum Kultury "Muza" w Lubinie

Była to żegluga wśród największej w Arktyce koncentracji gór lodowych- wręcz zjawiskowych w swych kształtach i barwach- odcieniach bieli, błękitu i szarości. Rejs obfitował w ciekawe spotkania zarówno z Grenlandczykami (Innuitami) jak i Polakami mieszkającymi tam na stałe, atrakcje kulinarne na bazie mięsa z foki i wieloryba oraz atrakcje przygodowe takie jak jazda psim zaprzęgiem po lodowcu czy wycieczka kajakiem wśród gór lodowych. Więcej

 

PROPOZYCJE DCIK: KULTURALNY WEEKEND WE WROCŁAWIU

MUZYKA

James Harries
18 sty 2013, 20:00, Cafe Borówka

 

Pomimo, że w Polsce dopiero zdobywa popularność, warto wiedzieć, że James to nie nowa postać na scenie muzycznej. Ma na koncie sześć albumów, dwie EP-ki, świetne recenzje w branżowej prasie i koncerty na całym świecie (ostatnio odwiedził Izrael, Chiny, Niemcy, Wietnam, Holandię i Słowację). Jego muzyka to wypadkowa folku, alt country i bluesa. Więcej

 

KNŻ - Kazik Na Żywo
18 sty 2013, 20:00, Klub Alibi

Polska grupa wykonująca muzykę z pogranicza rapcore i rocka.
Zespół (początkowo pod nazwą Kazik) powstał w 1991 roku w składzie: wokalista Kazik Staszewski, gitarzysta Adam "Burza" Burzyński, basista Michał "Kwiatek" Kwiatkowski oraz perkusista Kuba Jabłoński. Formacja grała początkowo wyłącznie utwory z solowych projektów Kazika, później uległo to zmianie. Więcej

 

A.p.a.m.a.u. koncert i premiera płyty
18 sty 2013, 20:00, Klub Alibi

"Somehow"? "Won't Stop"? "Get Some"? Przez ostatnie dwa lata działalności zespołu te tytuły przewijały się dosyć często. Otóż... nadchodzi WIELKIE PODSUMOWANIE! Debiutancka EPka o nazwie "Won't Stop" na której znajdzuje się 5 profesjonalnie zarejestrowanych kompozycji o silnym, energetycznym ładunku muzycznym! Więcej

 

 

 

LOVE with BIT FUNK (NYC, DEFECTED, Discotexas, Hed Kandi) / BARTOSZ SZCZĘSNY / MICHAŁ ZAKRZEWSKI / AGIM
18 sty 2013, 21:00, Klub Log:In

"Mając na względzie Twoje dobre samopoczucie, słuchaczu, tworzą niemal od zera, w mieście bez wyraźnej tożsamości nową przyjemność, zrodzoną z muzycznych eksperymentów wiążących złoty okres muzyki house ze współczesnym pragnieniem przeżywania czegoś odmiennego: czegoś, co ośmielają się nazywać LOVE. Nazwij to grą, ale pamiętaj, że już dziś bierzesz w niej udział i będzie im niezmiernie miło jeśli opowiesz się po dobrej stronie mocy." Więcej

 

 

Koncert kolędowy
19 sty 2013, 18:00, Stary Ratusz we Wrocławiu

Na najbliższym koncercie wrocławskich Kantorów usłyszymy kolędy polskie i inne w znanych i nowych opracowaniach. Będzie też niespodzianka: w drugiej części koncertu wystąpią byli członkowie zespołu Cantores Minores Wratislavienses. Więcej

 

 

 

 

Oleś Brothers & Theo Jörgensmann tour
20 sty 2013, 19:00, Centrum Kultury AGOR

Theo Jörgensmann - niemiecki klarnecista, uznawany za najwybitniejszego instrumentalistę europejskiego free jazzu, jeden z twórców współczesnego brzmienia jazzowego klarnetu, zaliczanego obok Erica Dolphy i Jimmy’ego Giuffre do najbardziej znaczących klarnecistów w historii jazzu w Europie. Więcej

 

 

 

Thieves Like Us
20 sty 2013, 20:00, Klub Bezsenność

Agencja Go Ahead oraz PW Events mają wielką przyjemność zaprosić na trzy koncerty szwedzko-amerykańskiego zespołu THIEVES LIKE US. Grupa pojawi się w styczniu w Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu. Więcej

 

 

 

 

TEATR

Ferdydurke premiera
18 sty 2013, 19:00, Wrocławski Teatr Lalek

PełnA  ironii i energii inscenizacja jednego z najbardziej znanych na świecie dzieł polskiej literatury. 18 stycznia 2013 r odbędzie się we Wrocławskim Teatrze Lalek  premiera "Ferdydurke" W. Gombrowicza, w reżyserii R. Kasiukiewicza. „Ferdydurke” to pierwszy spektakl w ramach nowego cykl Wrocławskiego Teatru Lalek MAŁE FORMY TEATRALNE skierowanego głównie do młodzieży gimnazjalnej i licealnej oraz widzów dorosłych. Więcej

 

Trzy wesołe krasnoludki. Premiera
19 sty 2013, 16:00, Centrum Sztuki Impart

Rodzinny musical na podstawie wierszowanej opowieści Jana Brzechwy. Jej bohaterowie – trzy wesołe krasnoludki – wyruszą na podbój świata z niezwykłym, jak na tak maleńkie stworzenia, hartem ducha. Polecą na Księżyc, będą nurkować, wynajmować wiatr i wypasać biedronki, urządzą turniej rycerski i koncert rockowy... Więcej

 

 

 

Życie jest snem - premiera w Teatrze Współczesnym
19 sty 2013 – 23 sty 2013, Teatr Współczesny

Pedro Calderón de la Barca ŻYCIE JEST SNEM / La vida es sueño
Segismundo urodził się pod nieszczęśliwą gwiazdą, która przepowiedziała nadejście potwora, mającego zabić swego ojca, króla Polski. Ojciec zamyka więc syna w wieży. Wiele lat później, zmęczony sprawowaniem władzy, chce się przekonać, czy można odwrócić zły los zapisany w gwiazdach. Więcej

 

KINO

Premiera: Django
18 sty 2013, Kino Nowe Horyzonty

Akcja najnowszego filmu Quentina Tarantino rozgrywa się na południu Stanów Zjednoczonych dwa lata przed Wojną Secesyjną. Django (Jamie Foxx), czarnoskóry niewolnik pod skrzydłami niemieckiego dentysty dr Kinga Schultza uczy się fachu łowcy nagród. Nie poddający się konwencjom, Schultz wykupuje Django, obiecując, że zwróci mu wolność tuż po schwytaniu braci Brittle – żywych lub martwych. Więcej

 

 

 

Przeminęło z wiatrem w Kinie Nowe Horyzonty
19 sty 2013, 12:00, Kino Helios Nowe Horyzonty

Projekcja melodramatu wszechczasów Przeminęło z wiatrem z 1939 roku. Ekranizacja bestsellerowej powieści Margaret Mitchell to jeden z najsłynniejszych i najczęściej oglądanych filmów w historii kina. Osią historii jest namiętna i burzliwa miłość łącząca rozkapryszoną Scarlett O’Harę i czarującego Retta Butlera. Więcej

 

 

WYSTAWY

70/50 - wystawa prac fotograficznych Andrzeja Paluchiewicza z okazji 70. urodzin i 50-lecia pracy twórczej.
12 sty 2013 – 4 lut 2013, Centrum Kultury "ZAMEK"

Życiorys artystyczny Andrzeja Paluchiewicza podzielony jest między dwie pasje: fotografię i teatr oraz dwa kraje: Polskę i Szwecję. Na wystawie w Galerii ZAMEK będzie można obejrzeć  prace prezentujące pełen przekrój twórczości fotograficznej Paluchiewicza z ostatnich 50 lat. Więcej

 

Retrospekcja z okazji 65-lecia Związku Polskich Artystów Fotografików
16 sty 2013 – 17 lut 2013, Muzeum Narodowe

Okręg Dolnośląski ZPAF istnieje od 1951 roku, ale pierwsi członkowie tej organizacji działali we Wrocławiu już od 1947 roku. Na początku dokumentowali zniszczenia wojenne, przedstawiali zabytki i krajobrazy Dolnego Śląska. Fotograficy nawiązywali do tradycji piktorializmu, ale także do programów nowej rzeczowości i awangardy artystycznej. Więcej

 

 

 

 

 

UNITED COLORS Stanisław Sobota
17 sty 2013 – 15 lut 2013, Galeria Szkła i Ceramiki BWA

W swojej najnowszej wystawie United Colors, Stanisław Sobota zabiera widza w barwną podróż, przy pomocy nie jednego, ale kilkunastu szklanych obiektów. Niczym starożytny Odys, w swojej twórczej wędrówce zbierał latami doświadczenia, uczył się cierpliwości, poznawał właściwości i poskramiał niezwykle trudną materię, jaką niewątpliwie jest szkło. Więcej

 

 

Manfred Bator Ładne prace ręczne
17 sty 2013 – 17 lut 2013, Stary Ratusz we Wrocławiu

Muzeum Miejskie Wrocławia oraz kuratorka Anna Kania zapraszają na kolejną odsłonę  cyklu „Patio młodych”, czyli prezentacji młodej wrocławskiej sztuki. Więcej

 

 

 

 

 

Wernisaż Ewy Zwarycz i koncert 3 birds up!
20 sty 2013 – 16 lut 2013, Wrocławski Klub Formaty

Wernisaż Ewy Zwarycz i koncert zespołu 3 birds up 20.01, godz. 18:00. EDUKACJA I STYPENDIA. 2008 Stypendium Marszałka Województwa Dolnośląskiego w zakresie twórczości artystycznej, opieki nad zabytkami i upowszechniania kultury 2002–2007 Studia na Wydziale Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Kierunek Malarstwo. Więcej

 

 

 

 

Materiały opracowane przez Dolnośląskie Centrum Informacji Kulturalnej OKIS
Więcej na: dcik.pl

17 stycznia 2013 r., godzina 19.00
Wrocław

Pierwsze w tym roku „Lekcje Kultury”, odbędą się w dniu 17 stycznia. Naszymi gośćmi będą podopieczni Świetlicy Parafialnej „Źródełko” z Leśnicy. Spektakl Teatru Polskiego „Kliniken” Scena na Świebodzkim zobaczy 20 uczestników wraz z opiekunami.

Autorem projektu oraz koordynatorem jest Kierownik Działu Edukacji OKiS Agnieszka Prusak-Cybulska.

 Mecenat nad przedsięwzięciem sprawuje Marszałek Województwa Dolnośląskiego.

  

Zapraszamy do zapoznania się z listą polecanych przez Dolnośląskie Centrum Informacji Kulturalnych OKiS weekendowych wydarzeń. W każdy piątek będzie można znaleźć na stronie dcik.pl oraz facebook.com /informacja kulturalna wykaz propozycji, które wybieramy z bardzo szerokiej palety imprez odbywających się we Wrocławiu i regionie. Jest to wybór subiektywny, ale będziemy starać się wskazywać wydarzenia z różnych dziedzin. Zawsze zatem zwrócimy uwagę na koncert, festiwal, wystawę czy np. spotkanie literackie lub ciekawy wykład. Zachęcamy do komentowania i dzielenia się swoimi wyborami na  facebook.com /informacja kulturalna

PROPOZYCJE DCIK: KULTURALNY WEEKEND NA DOLNYM ŚLĄSKU

TEATR:

Historia o Miłosiernej, czyli Testament psa
11, 12 sty 2013, Legnica, Teatr im. Heleny Modrzejewskiej

Obrazoburcza dla wielu sztuka brazylijskiego dramaturga, z pozoru prześmiewcza i jarmarczna, a w istocie będąca uniwersalną opowieścią o ludzkiej naturze. Szalona teatralna gonitwa, w której klasyczna komedia zmienia się w moralitet, farsa przechodzi w śmiertelną powagę, a śmiech miesza z płaczem i zadumą. Więcej

 

 

 

 O RYBAKU I ZŁOTEJ RYBCE: Noworoczny Spektakl Familijny
12 sty 2013, 17:00, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu

Spektakl familijny "O Rybaku i złotej rybce" jest adaptacją znanej bajki Aleksandra Puszkina o tym samym tytule. Bedzie to piękna i pouczająca historia prostego rybaka, jego chciwej żony i rybki spełniającej życzenia. Więcej

 

Calineczka
13 sty 2013, 12:30, Wałbrzych, Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu

Historia Calineczki przedstawiona jest jako opowieść drogi, a jej podróż jako proces dorastania, poznawania świata, zdobywanie wiedzy i gromadzenia wrażeń. Calineczka bezpiecznie pokonuje różnorakie przeszkody w swojej podróży w dorosłość, zachowując jednocześnie własną wrażliwość i prostotę. Więcej

 

 

MUZYKA:

Koncert Życzeń
11 sty 2013, 19:00, Wałbrzych, Filharmonia Sudecka

Jeden raz w roku słuchacze koncertów Filharmonii Sudeckiej mają okazję do wytypowania swoich faworytów w Koncercie Życzeń. Nie znaczy to, że propozycji wałbrzyskich melomanów nie są brane pod uwagę przy układaniu rocznego, czy sezonowego programu. Ale Koncert Życzeń jest tylko jeden! Więcej

 

 

 

FILM:

Replika 6. Festiwalu Filmów Rosyjskich SPUTNIK NAD POLSKĄ
11 sty 2013 – 13 sty 2013, Lubin

Celem Festiwalu jest zaprezentowanie jak najszerszej publiczności największych osiągnięć rosyjskiej kinematografii. Podczas Festiwalu pokazywane są zarówno dzieła mistrzów kina rosyjskiego, jak i produkcje młodego pokolenia reżyserów. Obrazy te w niczym nie ustępują filmom zachodnim, jednak mimo swej niezaprzeczalnej wartości niezwykle rzadko mają okazję gościć na polskich ekranach. Więcej

 

 

 

WYSTAWY:

WERNISAŻ: Cezary Trubaluk "Zapis czasu"
12 sty 2013, Muzeum Ziemi Kłodzkiej, Kłodzko

Wystawa malarstwa i graifiki Cezarego Trubaluka.
Artysta w swoich pracach bierze pod lupę zmiany społeczne, polityczne i moralne  w Polsce jakie miały miejsce na przestrzeni ostatnich 40 lat. Więcej

 

 

Natalia Stachura – ludzie i węże...
do 13 sty 2013, Legnica, Galeria Satyrykon

Nieprzystępności, fajtłapowate lapsusy, nieświadome przejawy “plebejskiej elokwencji”, zdające się władać naszą codziennością absurdy i małostkowość – to i wiele innych niezręczności dostarcza jakby gotowego materiału dla prac Natalii Stachury. Bardziej od “kultury i sztuki” ciekawią artystkę wszystkie te sprawy, które wchodzą w skład urojonych wielkości. Grymasy śmieszności, które stają się zabawne dopiero, gdy zostaną opowiedziane na nowo. Tematem nadrzędnym dla prac Natalii Stachury są wściekłe żarty oraz położenie kobiet, oraz – wściekłe żarty z kobiet. Więcej

 

 

INNE:

21. Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy na Dolnym Śląsku
13 sty 2013, Dolny Śląsk

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy zagra po raz dwudziesty pierwszy. W tym roku pieniądze  ze zbiórki, licytacji, organizacji koncertów i imprez zostaną przekazane na ratowanie życia dzieci i godnej opieki medycznej seniorów. Więcej

 

 

 

PROPOZYCJE DCIK: KULTURALNY WEEKEND WE WROCŁAWIU

 

MUZYKA:

Rock’n’roll Cadillac Festiwal
11 sty 2013, 19:00, Klub Alibi

Rock’n’roll Cadillac i Black Point art zapraszają na pierwszy tak konkretny fest, na którym świeże, interesujące i młode zespoły udowodnią każdemu sceptykowi, że na polskim rynku muzycznym jest miejsce dla nowego pokolenia gitarowych riffów!
więcej

 

 

 

 

 

Joszko Broda i Dzieci z Brodą „Na dunaj. Kolędy ze Wschodu
12 sty 2013, 19:30, Kościół św. Elżbiety

„Na Dunaj. Kolędy ze Wschodu” to jeden z najoryginalniejszych projektów w dziedzinie kolędniczej jaki powstał przez ostatnią dekadę. 
Więcej

 

 

Fandango - Muzyka hiszpańska i południowoamerykańska XX wieku
12 sty 2013, 18:00, Filharmonia Wrocławska

W programie: L. Boccherini, M. de Falla, A. Piazzolla.

Więcej

 

 

Koncert karnawałowy
13 sty 2013, 19:00, Oratorium Marianum

Wystąpią soliści i Akademicka Orkiestra Kameralna pod dyrekcja Jana ślęka.
W programie utwory muzyki wiedeńskiej.
Więcej

 

Grażyna Łobaszewska
13 sty 2013, 19:00, Sala Koncertowa Radia Wrocław

Grażyny Łobaszewskiej reklamować nie trzeba i nie wypada. Jej wyjątkowy głos brzmi równie dobrze, jak zawsze i śpiewa piosenki, jakich nie było dawno. Grażyna Łobaszewska i jej najnowsza płyta „Przepływamy”.  Zapraszamy na spotkanie z wielką damą polskiej piosenki.
Więcej

 

 

Prawosławny Sylwester
13 sty 2013, Klub Mleczarnia

Sylwester Prawosławny w Mleczarni
PRAVOSLAVNA NOVA GODINA.
więcej

 

 

 

TEATR:

Kartoteka
11-13 sty 2013, Wrocławski Teatr Wspólczesny

Kartoteka w reżyserii Michała Zadary z żelazną konsekwencją realizuje wskazówki zapisane przez Tadeusza Różewicza w didaskaliach.

 

 Więcej

Baśń o grającym Imbryku
13 sty 2013 – 14 sty 2013, Centrum Sztuki Impart

To pełna humoru i zabawnych sytuacji opowieść o Kowalu i jego przyjaciołach, Koniu i Końskiej Musze. Dzięki tytułowemu Imbrykowi i czarom Wróżki życie Kowala zmienia się na lepsze, lecz w trakcie tych zmian uświadamia on sobie, gdzie jest jego prawdziwe miejsce i co daje mu szczęście. Więcej

WYSTAWA:

70/50 - wystawa prac fotograficznych Andrzeja Paluchiewicza z okazji 70. urodzin i 50-lecia pracy twórczej.
12 sty 2013 – 4 lut 2013, Centrum Kultury "ZAMEK"

Na wystawie w Galerii ZAMEK będzie można obejrzeć  prace prezentujące pełen przekrój twórczości fotograficznej Paluchiewicza z ostatnich 50 lat. Więcej

 

 

FILM:

 

Holy Motors w kinach od 11 stycznia 2013
wrocławskie kina m.in. Nowe Horyzonty

 

Bohaterem filmu jest Oscar, milioner pracujący dla tajemniczej agencji. Jego zadanie polega na wcielaniu się w obcych ludzi i poświęcaniu dla nich własnej tożsamości. 

 Więcej

 

Dr Bogusław Bednarek w Labiryncie Kultury
11 sty 2013, 19:00, RamPamPamPam Instytut Niezłych Sztuk

VII spotkanie z cyklu Dr Bogusław Bednarek w Labiryncie Kultury zobaczymy
2 filmy
"Opowieści kanterberyjskie" Chaucera;
"Graal".

 

 

 

 

INNE:

Akropolis, Faust, Hamlet - W teatrze mitów europejskich z Ludwikiem Flaszenem
12 sty 2013 – 13 sty 2013, Instytut im. Jerzego Grotowskiego

Rozmyślania nad mitami założycielskimi Zachodu, których nośnikiem jest teatr (Marlowe, Szekspir, Goethe, Wyspiański).
Więcej

 

 

 

21. Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy
13 sty 2013

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy zagra po raz dwudziesty pierwszy. W tym roku pieniądze  ze zbiórki, licytacji, organizacji koncertów i imprez zostaną przekazane na ratowanie życia dzieci i godnej opieki medycznej seniorów.
Więcej

 

 

 

Materiały opracowane przez Dolnośląskie Centrum Informacji Kulturalnej OKIS
Więcej na: dcik.pl

1 lutego 2013, godz. 18.00
Wałbrzych, Sala Maksymiliana, Zamek Książ, ul. Piastów Śląskich 1

 

2 lutego 2013, godz. 18.00
Łomnica, Restauracja Stara Stajnia w Folwarku Pałacowym

 

 

Przed nami druga część kolędowego tournée!

Tym razem zapraszamy Państwa do bajecznego Zamku Książ, gdzie we wspaniałych historycznych wnętrzach będą mogli Państwo wysłuchać koncertu kolęd w wykonaniu zespołu The Wellness Sound. Sala Maksymiliana z pewnością widziała wiele balów i wspaniałych koncertów, jednak po raz pierwszy rozbrzmi najpiękniejszymi polskimi kolędami. Będzie to wspaniała uczta dla ciała i ducha, na której nie może Państwa zabraknąć!
Kolejny i niestety ostatni koncert odbędzie się w równie pięknym anturażu Pałacu w Łomnicy. 2 lutego o godz. 18:00 zapraszamy do restauracji Stara Stajnia, w której zakończymy nasze tegoroczne kolędowe tournée, a szkoda... bo okres świąt to taki magiczny czas, że mógłby trwać cały rok!

 

Na koncert składa się dwanaście polskich kolęd przeplecionych strofami poetyckimi. Kolędy, które usłyszymy oprócz tego, że są osobnymi utworami, stanowią pewnego rodzaju opowieść, w której zawarte są zarówno radość, zaduma, jak i tęsknota, smutki, a wszystko utrzymane w duchu Polskich Świąt.

Aby oddać ten niepowtarzalny klimat, zastosowano charakterystyczne polskie style muzyczne, dzięki czemu program pomimo swojej innowacyjności jest ciepły w klimacie, przyjazny i miły w odbiorze.

Pomysłodawcą formacji jest Marek Dygdała – solista renomowanego wrocławskiego zespołu Spirituals Singers Band. Opiekę muzyczną i techniczną nad całością projektu sprawuje Tomasz Basel.

Soliści zespołu The Wellness Sound specjalizują się w śpiewaniu standardów jazzowych i rozrywkowych, ale nie stronią też od innych gatunków muzycznych – zasłynęli ze znakomitego wykonania koncertu kolęd polskich.

Cieszy nas, że już piąty sezon możemy grać nasz program kolęd i mieć swój wkład w te najpiękniejsze ze świąt. Staramy się też nieustannie wzbogacać i rozwijać ten program, gdzie każdy z muzyków może wprowadzać własne pomysły i wpływać swoją wypowiedzią na całość programu, czyniąc go niepowtarzalnym.

 

Skład zespołu:

 

• Monika Wiśniowska – mezzosopran

• Marek Dygdała – baryton

• Tomasz Basel – fortepian

• Piotr Sypień – kontrabas

Program:

1. Uwertura Świąteczna 

• Wilia Pastorałka (poezja)

2. Wśród Nocnej Ciszy

3. Anioł Pasterzom Mówił 

4. Dzisiaj w Betlejem
5. Przybieżeli do Betlejem

• Gwiazda (poezja)

6. O Gwiazdo Betlejemska

7. W Żłobie Leży

• Nie było miejsca dla Ciebie (poezja)

8. Mizerna Cicha Stajenka Licha 

9. Jezus Malusieńki

• Wieczór Wigilijny (poezja)

10. Jest Taki Wieczór

11. Cicho Wszędzie

12. Hymn do Miłości

 

 

Mecenat:  Marszałek Województwa Dolnośląskiego 

 

Gazetka festiwalowa "99" powstała pod redakcją Elwiry Militowskiej i przyjaciół Wrocławskich Spotkań Teatrów Jednego Aktora.

Wersję papierową gazetki rozesłaliśmy już do zainteresowanych, elektroniczną można pobrać tutaj

Treść publikujemy poniżej.

 

 

99

 POFESTIWALOWE ZAPISKI
z WROCŁAWSKICH SPOTKAŃ
z TEATREM JEDNEGO AKTORA
20-23 października 2012

 

Tegoroczne Wrocławskie Spotkania z Teatrem Jednego Aktora to 99. festiwal odbywający się pod znakiem Hamleta. W tym roku pojawił się on poza Wrocławiem w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Armenii, Kijowie, Warszawie, Helu, 12 miastach Dolnego Śląska i Toruniu.

Spotkania po raz pierwszy odbywały się w nowej siedzibie wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, która jednocześnie stała się ich siedzibą, zgodnie z wcześniej podpisanym porozumieniem pomiędzy PWST, Wrocławskim Towarzystwem Przyjaciół Teatru oraz Ośrodkiem Kultury i Sztuki. W budynku Szkoły może odbywać się równocześnie nawet... 15 spektakli. Wiesław Geras już zastanawia się, czy na jubileuszowe 50. WROSTJA, które odbywać się będą w 2016, gdy Wrocław będzie Europejską Stolicą Kultury, nie zaprosić 15 dyrektorów międzynarodowych festiwali, proponując każdemu prezentację swojego festiwalu poprzez pokaz najlepszego spektaklu w jednej z 15 sal.

Tak więc od 2012 WROSTJA mają dwa domy. Pierwszym jest wrocławska PWST, której władze od wielu lat okazują festiwalowi życzliwość. Drugim jest Zakład Narodowy im. Ossolińskich, który przejmuje i opracowuje całą dokumentację dokonań teatru jednego aktora nie tylko w Polsce, ale i na świecie. WTPT na bieżąco przekazuje bogatą dokumentację dotyczącą polskich festiwali oraz tę przywożoną przez Wiesława Gerasa z festiwali międzynarodowych. W Ossolineum obok zdjęć, plakatów, druków ulotnych, gazetek festiwalowych oraz wycinków prasowych archiwizowane są także scenariusze monodramów i zapisy spektakli na płytach DVD. Wszystkie te zbiory udostępniane są nie tylko na miejscu w bibliotece, ale i elektronicznie.

Organizatorów cieszy, że na WROSTJA pojawiła się nowa, młoda publiczność oraz studenci PWST i Uniwersytetu Wrocławskiego. Dobrze to wróży Spotkaniom, które trwają już 46 lat i będą trwały dopóty, dopóki mają widownię. A ta, jak widać, dopisuje. To zobowiązuje i zachęca, by Wrocławskie Spotkania Teatrów Jednego Aktora organizować nadal.

Z wierną wrocławską publicznością i z przyjaciółmi z całego świata – dyrektorami Festiwali jednoosobowych, dziennikarzami, aktorami w dalszym ciągu razem tworzymy wrostjową rodzinę.

 

 

CZĘŚĆ I

 41. OGÓLNOPOLSKI FESTIWAL TEATRÓW JEDNEGO AKTORA

  WERDYKT JURY, czyli TEATR JEDNEGO JURORA

 

Jak zawsze jurorzy w sposób niezwykle teatralny zaprezentowali swoje wybory i przekazali nagrody. W wyniku ich jednoosobowych wyborów wręczono dwie pierwsze nagrody ex aequo – Agnieszce Przepiórskiej za „I będą święta”oraz Mateuszowi Olszewskiemu za „Novecento” oraz drugą nagrodę – Ewelinie Ciszewskiej za „Marię S.” Agnieszkę Przepiórską nagrodzili profesor Krzysztof Kuliński i redaktor Tomasz Miłkowski, Mateuszowi Olszewskiemu swoją nagrodę przyznali profesorowie Bogusław Kierc i Lech Śliwonik, a profesor Janusz Degler nagrodził Ewelinę Ciszewską.

Jednoosobowe przyznawanie nagród nie należy do łatwych, co za każdym razem podkreślają jurorzy. W tym roku każdy z nich znalazł jakiś sposób, by sobie pomóc w decyzji, a potem w jej uzasadnieniu. Tajną bronią profesora Deglera są trzy proste pytania zaczerpnięte od Tadeusza Burzyńskiego: kto? co? jak?, decydujące o kształcie teatru jednego aktora, a odnoszące się kolejno do: osobowości, wiarygodnego tematu i wyjątkowego sposobu. Gdy i to nie pomaga, pozostaje rozmowa z przyjacielem: Kogo ty byś wybrał, Tadeuszu? – zdradza profesor. Tym razem dodatkowo wspomógł go przypadek – wiersz byłej studentki napisany pod wpływem wrażeń z monodramu. Profesor Kierc od lat zaskakuje lirycznym wyznaniem na temat tego, co zobaczył i poczuł. Dorównać mu trudno, zważywszy, że kolejnym punktem jego wystąpienia jest za każdym razem inaczej rozpisana zagadka znaków, w efekcie dająca imię i nazwisko zwycięzcy. Jego wystąpienie też najtrudniej rozszyfrować, bo zarówno w wyborze, jak i w uzasadnieniu kieruje się niepowtarzalną wrażliwością, którą potrafi przetransponować za sprawą wzniosłych tropów stylistycznych tak, że dopiero kropka nad „i” rozwiewa wszelkie wątpliwości widzów. Występujący zazwyczaj po nim profesor Kuliński ma zawsze najtrudniejsze zadanie, bo - jak sam twierdzi - żeby się nie kompromitować, jedyne, co mu pozostaje, to ukonkretnienia. Ale z odrobiną luzu i humoru. Jeszcze mu się nie zdarzyło szukać pomocy gdzie indziej niż w samym monodramie. No, chyba że wszystkiego nam nie zdradza. Z kolei redaktor Miłkowski, żeby dotrzymać kroku poprzednikom, wyznał, że szuka w monodramach „elektryczności” czy też iskry, jakże niezbędnej w tja, którą jego ulubiony poeta określił w „Białych kwiatach” metaforycznie: „i poczęło się grać między publicznością a sceną.” Przyznał też, że jego jurorskie serce, choć okrutne, zawsze podzielone jest na dwoje: na złego i dobrego porucznika. Pierwszy szuka wad, drugi zalet. Tak sprzecza się jego ja wewnętrzne o kryteria wynikające z odpowiedzi na pytania: czy to prawdziwe? czy dotyka? czy przekonuje? Przewodniczący składu jurorskiego, profesor Śliwonik, wyznał, że duchy go nie nawiedzają, jego studentki wierszy nie piszą albo się do tego nie przyznają, z porucznikami niewiele ma wspólnego. Pozostając bez wsparcia z tego czy innego świata, musi liczyć na siebie. Jego atutem jest rzeczowość, dogłębna analiza i doświadczenie.

Tak zapadły tegoroczne decyzje w obrębie nagród indywidualnych ufundowanych przez Ministrestwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Natomiast w wyniku obrad całego gremium jurorskiego przyznano nagrody regulaminowe. „Szczebel do kariery” ufundowany przez Wrocławskie Towrzystwo Przyjaciól Tetru otrzymał laureat słupskiego finału turnieju teatrów jednego aktora Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego – Bartosz Mazurkiewicz za „Koniec”, Nagrodę dla najlepszego aktora z Dolnego Śląska ufundowaną przez Poseł do Parlamentu Europejskiego Lidię Geringer de Oedenberg – Ewelina Ciszewska, Nagrodę Prezydenta Wrocławia – Caryl Swift za „Matkę Mejrę”, a Ośrodka Kultury i Sztuki – Ewa Dąbrowska za „Mur”.

 

KONKURS w OCENIE JURORÓW

 

Lech Śliwonik – profesor Akademii Teatralnej w Warszawie, prezes Towarzystwa Kultury Teatralnej

„Konkurs nie oszałamiał poziomem i jakością prezentacji. Były dwa spektakle bardzo dobre, a może nawet więcej niż bardzo dobre – nie miałbym zastrzeżeń, gdyby któryś z nich dostał główną nagrodę. Ale dla „równowagi” było też kilka występów, bez których Festiwal nic by nie stracił. Tu często żal mi było aktorów, niektórzy dysponują niemałą potencją twórczą, ale albo nazbyt zawierzyli scenariuszowi (że taki dowcipny, bądź „ostry”, bądź prawdziwy), albo uwierzyli w swój sceniczny wdzięk. Były zdarzenia budzące szacunek swoją problematyką, swoim przesłaniem, jednak ich udział w festiwalowym wyścigu o nagrody budzi we mnie pewien – tak to nazwę – dyskomfort emocjonalny: czułbym się lepiej, gdyby to były prezentacje niekonkursowe. Bo nie teatr jest tu główną sprawą, nie aktorstwo, a etyczny wymiar wypowiedzi. Najbardziej jednak martwi mnie (przepraszam za słowo) poziom myślowy kilku scenariuszy. Odczuwam istny ból, uczestnicząc w zdarzeniach, których zawartość – znowu przepraszam – intelektualna daje się mierzyć miarą serialowych „życiowych mądrości”. Jest mi przykro, brakuje mi tak ważnego kiedyś borykania się intelektualnego ze światem, z literaturą, z teatrem.”

Uzasadniając swoją nagrodę, powiedział: „Po wielu latach ponownie doznałem zaskoczenia, satysfakcji, radości – zderzyłem się z czymś, co zapowiadało tylko dość banalną, choć atrakcyjnie zapowiadającą się historię, opowiadaną przez młodego człowieka. Ów młody człowiek szybko „kupił” widzów – swobodnie prowadzoną narracją, świetnie granymi na saksofonie standardami jazzowymi. Im dłużej go jednak słuchałem, tym bardziej uwyraźniał się kreacyjny wymiar spotkania. Tekst dawał ogromne możliwości „uwodzenia” publiczności, podobania się. Aktor ominął te rafy. Na scenie może być radość grania i radość stwarzania (tej pierwszej podczas Festiwalu było sporo, tej drugiej znacznie mniej). Cenię zawsze aktorstwo skromne, czyli wolne od pokus popisu, ale też wolne od oczywistych rozwiązań. Cenię szukanie – w ruchu, scenografii, przestrzeni. Urzeka mnie umiejętność stwarzania klimatu, który jednoczy aktora i nas, widzów. Wtedy nawet prosta historia (w tym przypadku świetnie skomponowana, bo zaskakująca zmianą tonacji i zakończeniem) zyskuje głębię i prawdę. 17 lat temu takie dokonanie było dziełem Janusza Stolarskiego w spektaklu „Zemsta Czerwonych Bucików”. W tym roku był dla mnie takim odkryciem Mateusz Olszewski.”

 

Bogusław Kierc – profesor PWST we Wrocławiu, aktor, reżyser, poeta

„Konkurs został opanowany przez panie i co za tym idzie, pojawiły się te sprawy, które – jak rozumiem – są dla nich na tyle istotne, że muszą się nimi dzielić z nami. Nie zawsze jako widz byłem przekonany, że najważniejsze jest to, co się stanie między nami, a nie to, co – w najlepszym tego słowa znaczeniu – nazwałbym popisem aktorskim czy ewokacją aktorską. W trzech przypadkach byłem o tym mocno przekonany, ale jak na taką reprezentację kobiet, to trochę mało. Zaskakujące podczas Festiwalu było to, że aktorzy sprawiali wrażenie, jakby czas nie był równie kategorycznym, równie konkretnym tworzywem jak słowo czy przestrzeń. Architektura czasu wyraźnie cierpiała. Nie chodzi o to, że przedstawienia trwają dłużej niż mogłyby trwać, bo czas nie tak się układa. Były takie spektakle, które znalazły się w obiektywnej, podobnej normie czasu, a jednak one inaczej w tym czasie żyły. Z czasem bowiem jest tak jak z muzyką. Kto to czuje, natychmiast wchodzi w zupełnie inny rodzaj relacji. Mówiąc o tej relacji: zdarzyły mi się takie stany bycia na widowni, dla których pragnę teatru, że byłem przekonany, że mam do czynienia z zajmującym człowiekiem i z tym czymś, co stanowi jego jedyność i o jego jedyności. Takiego poczucia doświadczyłem także nie mniej niż trzykrotnie. Były prezentacje wartościowe ze względu na to, jakie problemy przekazywały, a to medium, jakim jest teatr jednego aktora, było czymś, co skromnie służyło. To zaleta. Pojawiły się także przedstawienia, których frenezja i radość tego, że są teatrem, nie ukrywają tego bycia teatrem, radości bycia teatrem, czegoś, co jest rozkwitaniem tego bycia. Myślę, że w tym bukiecie było to sycące. Sumując na gorąco: ze wszech miar warto było oglądać Festiwal.”

 

Janusz Degler – profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, prezes honorowy Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru

„Pierwsza i najważniejsza sprawa to wysoki poziom większości spektakli. Właściwie nie było słabego, a przynajmniej siedem było na bardzo wysokim poziomie, co dla jurora stanowi dodatkowy i wyjątkowy kłopot,ponieważ musi wybrać, a to trudny wybór. Sam miałem cztery typy i borykałem się z sobą, co zrobić. Do wnikliwej oceny zostały dwa, a szczęśliwy przypadek sprawił, że wybrałem jeden, i bardzo się cieszę, bo ten spektakl bardzo mi się podobał. Po drugie charakterystyczny dla Festiwalu był dobór tekstów ze względu na to, że aż siedem monodramów wykonały kobiety i w swoich wypowiedziach ukazały mężczyzn jako nieczułe, niewrażliwe potwory bez empatii. Niewątpliwie jest w teatrze obecny nurt feministyczny, w którym kobiety odsłaniają pewną prawdę, co Festiwal odbił echem. Z tego nurtu najbardziej podobał mi się spektakl w wykonaniu Agnieszki Przepiórskiej, opowiadający o kobiecie, która straciła męża w katastrofie. Oczywiście, nasuwa się skojarzenie ze Smoleńskiem i wdowami, ale to spektakl głęboki w sensy, stawiający znane już od czasów Chrystusa pytanie o prawdę. Piłat nie otrzymał odpowiedział, ale my jej poszukujemy i dochodzimy do konkluzji, że często jest bolesna, gorzka i rani. Człowiek zastanawia się więc, czy nie lepiej byłoby trwać w pewnej iluzji. To bardzo poruszający spektakl i sądzę, że odpowiada na dzisiejszą sytuację, gdy niektóre kobiety obnoszą się ze swoją żałobą i stają się ikonami mediów, co nieraz budzi smutną refleksję, a czasem niesmak.

Ja nagrodziłem spektakl, który mi się szalenie podobał, bo jest w tradycyjnej formie teatru, do którego jestem przywiązany. Jest niesamowicie oszczędny i wykorzystuje właściwie jeden rekwizyt w sposób absolutnie doskonały. Opowiada o Marii Stuart, a w zasadzie o biednej dziewczynie, która – pilnując eksponatu muzealnego – wchodzi w kostium, jak gdyby zmienia skórę i odnajduje tam swoją tożsamość, chroniąc się tym samym przed zaborczą matką. Świetnie zagrany, z doskonałym wyczuciem formy. Sądzę, że monodram Eweliny Ciszewskiej stanowi przeciwieństwo tego, co nazwałbym teatrem publicystycznym. To teatr metafory, symbolu, do którego żywię sentyment, ponieważ przypomina te z lat 70. i 80. XX w. One uciekały od dosłowności, doraźności czy aktualizacji publicystycznej. Jednak wielkość teatru jednoosobowego polega na tym, że mogą mieścić się w nim rozmaite formuły i ten Festiwal to potwierdza. Nie ma na szczęście jednej formuły, jest wielość i każda próba autentyczna, oparta na prawdzie scenicznej czy ludzkiej, jest dopuszczalna. I to jest to, co nas zachwyca i fascynuje w tym teatrze. Oczywiście, dzisiaj zdecydowanie więcej jest teatru publicystycznego. Sądzę, że to ogólna tendencja, bo to samo obserwujemy w teatrze dramatycznym. Niewątpliwie jest to ludziom potrzebne, gdyż to interwencja w życie, ale ma żywot motyli. Dobrze, że teatr zajmuje się sprawami bieżącymi, ale niech to robi ze smakiem, wyczuciem formy, a nie epatując widza błahością, nagością, wulgarnym językiem, ogólnie rzecz biorąc – chamstwem.”

 

Tomasz Miłkowski – vice-prezydent AICT, prezes Klubu Krytyki Teatralnej Sekcji Polskiej

„Konkurs stał na bardzo przyzwoitym, by nie powiedzieć dobrym poziomie. Co warto podkreślić, zgromadził kilka osób, które mają już jakieś osiągnięcia zawodowe, kojarzą się i są gwarancją odpowiedzialności zawodowej. To obiecujący przejaw – zdarzały się lata, kiedy zgłaszali się niemal sami debiutanci. Tym razem połowę uczestników konkursu stanowili aktorzy znani, choć w innych dziedzinach niż monodram. To nie jest zły symptom. Przeciwnie, to sygnał, że nie mija fala zainteresowania tym Festiwalem ani też formą, która od jakiegoś czasu znowu robi się popularna. Jak wiadomo, „sprzyja” temu czas kryzysu, trudności finansowych, bo monodram znacznie łatwiej przygotować i jest tańszy w eksploatacji.

Tak więc zespół uczestników konkursu mógł zadowalać, choć nie był to festiwal odkryć formalnych. Dominowały spektakle o takim charakterze czy formie, które już znamy, co nie znaczy, że to coś nagannego. Liczą się nie tylko pomysły nowatorskie, które zaskakują i wprowadzają w zdumienie. Tego nie było, ale nie zabrakło aktorom pomysłowości, np. w wykorzystaniu kostiumu. W spektaklu Eweliny Ciszewskiej kostium Marii Stuart odgrywał kluczową rolę, wykorzystany na wszystkie sposoby, jakie tylko mogły przyjść do głowy. I to był mocny atut tego przedstawienia. Nie chcę powiedzieć, że oglądaliśmy powtórki. Bardzo uwodzicielski pod tym względem był spektakl młodego aktora – Mateusza Olszewskiego – któremu o mały włos nie przyznałem swojej nagrody. Miałem kłopot. To zawsze dobrze świadczy o Festiwalu, jeśli juror ma kłopot z wyborem najlepszego spektaklu. Walczyły we mnie rozmaite atuty dwu przedstawień, które brałem pod uwagę w swoim wewnętrznym finale, a Mateusz zaskoczył prostotą i wdziękiem wykonania, umiejętnością wykorzystania choćby zwykłego wózka do przewozu dekoracji, który bywał i barkiem, i fortepianem albo pudełka tekturowego, które stawało się całym światem. Praca aktora z przedmiotami, jego wynalazczość w traktowaniu rekwizytów zasługują na najwyższe uznanie. Nawiązał do samej idei heroicznego modelu tja, który wszystko mieści w walizce, czyli potrzebuje niewiele, żeby stworzyć wielki świat. Czasem może okazać się, że niezwykle funkcjonalny jest też prosty rekwizyt, jak ławeczka w spektaklu Agnieszki Przepiórskiej, grająca rolę ławeczki cmentarnej, na której siedzi młoda kobieta w pierwszej scenie spektaklu. Ten moment wydobywa świadomy dysonans, bo jej zachowania nie są realistyczne, tylko nadmiarowe. Wiele takich chwil jest w tym spektaklu. W ten sposób aktorka odchodzi od zwykłej opowieści przyczynowo-skutkowej w planie realistycznego psychologizowania. To ciekawe i zaskakujące. Inne niż można się było spodziewać po zapowiedzi z materiałów festiwalowych.

Trzeba było naprawdę porządnie się nagłowić, żeby wybrać spektakl najciekawszy, a warto też zauważyć dwa szlachetne w swojej prostocie monodramy. Takie były „Mur”i „Matka Mejra” – oba idące od środka, od wnętrza aktorek. Mają mocną wymowę, są raczej wypowiedziami w sprawie, nieomal manifestami, zwłaszcza „Matka Mejra”. „Mur” nosi charakter narracji nawiązującej do teatru faktu, dokumentalnego, docudramy zbudowanej na wspomnieniach Ireny Sendlerowej. Oba były bardzo ważne ze względu na treści i szlachetne ze względu na wykonanie. Nie były próbą stworzenia jakiejś kreacji, tylko osobistymi opowieściami: prawie na biało w przypadku „Muru” i bardzo emocjonalną w „Matce Mejrze”. Nie są to typowe spektakle festiwalowe, które dobrze się sprzedają w konkursach.

Trafiły też się i takie przedstawienia, które mają mało szans w konkursie, ale są dobre jako przedstawienie komercyjne, rozrywkowe, np. „Rozkwaś Polaka” Kwaśnego. To był bardzo sprawnie poprowadzony monolog, do którego nie można mieć żadnych zastrzeżeń technicznych. Aktorsko w paru momentach znakomity. Całość miała dobre tempo, aktor nie przekroczył granicy dobrego smaku, co łatwe przy okazji utworu o charakterze rozrywkowym. Jednak naskórkowość obserwacji czy banalność tekstu była na tyle silna, że trudno ten spektakl wpisywać w koncepcję Festiwalu, który jednak pokazuje spektakle coś odkrywające, jeśli nie formalnie, to treściowo. To nie było odkrycie, choć zrobione bardzo dobrze i ciekawie. O pozostałych przedstawieniach nie będę mówił, bo nie były odkrywcze, ale na tyle solidnie zbudowane, że zyskały swoich zwolenników. Jak monodram Agnieszki Mandat – bardzo doświadczonej aktorki Starego Teatru – który opowiadał o przeżyciach kobiety dojrzałej z perspektywy widma. Literatura zna wiele takich utworów, począwszy od Witkacego. Z punktu widzenia warsztatowego spektakl wartościowy, ale nierówny ze względu na czynione obserwacyjki. Wbrew ogólnemu poglądowi, że literatura to tylko jedno z tworzyw teatralnych, w tja podstawa literacka ma kolosalne znaczenie i nie jest bez znaczenia, jaki rodzaj literatury się wybiera, choć zdarzało się i tak w bogatej historii tego teatru, że tekst niezbyt wybitny stawał się doskonałym nośnikiem ciepłego, pełnego energii przedstawienia, jak to mieliśmy przyjemność doznawać podczas spektaklu Olszewskiego – tekst nie po raz pierwszy brany na warsztat, choć dość przeciętny, ale sposób, w jaki został przedstawiony, nadał mu energii.

Dlaczego nagrodziłem Agnieszkę Przepiórską? To był spektakl, o którym można powiedzieć „dwa w jednym”. Miał swój wymiar indywidualny, bo był opowieścią o kobiecie, która po stracie męża w katastrofie lotniczej staje się młodą, bezradną wdową i odkrywa, że całe życie spędziła w cieniu męża. I to odkrycie ratuje ją z opresji. Aktorka unika niebezpieczeństwa nadmiernej ekspresji w tym fragmencie spektaklu, który pokazuje „szczęście” bohaterki, bo mąż zginął i ona nareszcie może być sobą. To jest wpisane w traumę po katastrofie i z tej perspektywy patrząc, nawet przesadne reakcje, lekko stonowane, nie będą razić. Opowieść ciekawa, bo bez taniego psychologizowania, pokazuje, jak można się pozbierać, by nie uznać życia za skończone. Stąd tytuł – „I będą święta” – krzepiący, mimo bólu. A drugi plan – nie można udawać, że go nie ma – trochę publicystyczny, na szczęście niezbyt mocno akcentowany, odmalowuje pewną aurę, jaka towarzyszyła katastrofie smoleńskiej i sposobowi wykorzystywania osób w żałobie do celów politycznych. Ten monodram trafnie ujawnia nacisk na jednostkę motywowany politycznie, wywierany w sytuacji dramatycznej, niezwykle przecież bolesnej. Przeciwko handlowaniu czyimś bólem ten spektakl występuje. I to jest jego wartość dodatkowa, niezależnie od bogatego portretu kobiety w emocjonalnie skrajnej sytuacji. Opowieść o pewnej atmosferze w Polsce, którą trzeba przełamać, by nie dać się ponieść łatwym emocjom.”

 

Krzysztof Kuliński – profesor PWST we Wrocławiu, aktor

„Formuła samotnego wskazywania laureata jest niewygodna, okrutna i paskudna. Zwłaszcza w sytuacji, gdy pokazy konkursowe stoją na bardzo wysokim poziomie. Trzymając więc kopertę w rękach, czułem, jakbym komuś robił krzywdę. Nie powinno tak być. Ten Festiwal został zdominowany przez kobiety. Jest to jakiś znak czasów. Na szczęście w naszym składzie jurorskim nie było parytetów. Widać jakaś sprawiedliwość istnieje. Ale ad rem. Zobaczyliśmy bardzo fajne, bardzo mądre, bardzo potrzebne przedstawienia i chylę czoło przed panią Caryl Swift, przed Eweliną Niewiadomską, której premierę widziałem. Uważam, że ten spektakl bardzo dojrzał od tamtego czasu. Przed Mateuszem Olszewskim. Stworzył bardzo piękną historię. I to był jeden z moich dylematów, dlatego że rok temu, kiedy siedziałem w jury, na ten właśnie tytuł wskazałem. Muszę jednak przyznać, że ta realizacja była jeszcze lepsza niż ubiegłoroczna. Aliści moje pieniądze trafiły do Agnieszki Przepiórskiej, która od momentu, w którym weszła do sali, dała mi poczuć, że jest w środku tej historii, którą MUSI i chce nam przekazać, że ma ten potężny, wewnętrzny imperatyw, dla którego tu przyszła i do mnie mówi. Stał się mały cud i już po chwili nie słyszałem drobnych niedociągnięć z początku, a zająłem się samą historią. W krótkim dość czasie stworzyła galerię postaci: od pani w banku zaczynając, poprzez syna, córkę, prokuratora, na psychoterapeutce kończąc. Kiedy czytałem opis spektaklu, bałem się, że te konotacje smoleńskie będą za oczywiste i dla mnie niewygodne, bo mam lekki przesyt tej tematyki. Na szczęście była to historia indywidualna człowieka, tej kobiety, która mnie mocno zajęła. Przy okazji z radością stwierdziłem, że nie jest to tylko i wyłącznie teatr realistyczny, który opowiada o życiu pewnej kobiety z pewnym mężczyzną, ale że sięga po środki i ZNAKI teatralne, które formalizują w pewnym stopniu tę historię. To dla mnie było bardzo ciekawe. W zasadzie od pierwszej chwili tej małpiej pozy aż do sceny końcowej na pudłach budowała stan emocjonalny, rytmicznie ją powtarzała jako znak pewnej emocji.”

 

GOŚCIE FESTIWALOWI o KONKURSIE

 

Jolanta Krawczykiewicz – dyrektor Słupskiego Ośrodka Kultury i Turnieju TJA „Sam na Scenie” w Słupsku

„W pierwszym dniu największe wrażenie zrobił na mnie spektakl Agnieszki Przepiórskiej, a w drugim – przez to, że Caryl Swift widziałam już wcześniej – to Mateusz Olszewski. Rzeczywiście zaskoczył mnie swoimi możliwościami, umiejętnościami, świetnym tempem, reżyserią, aktorstwem. O całości – już nie tak „hura”, bo gdy przyjeżdżam tam, gdzie spodziewam się wysokich gór, a są Bieszczady, to jestem trochę rozczarowana brakiem czy to takiego pobudzenia mnie do wysiłku intelektualnego, czy przeżywania, czy właśnie przekraczania pewnego rodzaju granic. Może za wysoko postawiłam poprzeczkę, ale wśród amatorów, których przyjmuję do Słupska, jest sporo ważnych wypowiedzi i takich spektakli, które poruszają. Spodziewałam się więc, że tu nie będzie o błahostkach, granych pod publiczkę, sitcomowych wręcz. A one się pojawiły i to mnie wręcz zabolało. To, co dzieje się w tja, pokrywa się z tym, co w teatrze w ogóle króluje. Farsa dość łatwo zapewnia przypływ do kasy i zdobywa publiczność, nic dziwnego, że dominuje. A amatorzy mają sprawy do załatwienia, mają problemy, którymi chcą się podzielić, choć nie jest to pozbawione pewnego kunsztu. Bartosz Mazurkiewicz dostał „Szczebel do kariery”, bo został w pamięci jurorów, bo jego interpretacja Becketta zaistniała.”

 

Jan Zdziarski – wiceprezes Zarządu Głównego Towarzystwa Kultury Teatralnej w Warszawie

„Tematyka opowieści snutych przez większość wykonawców konkursu, a w niej pań, które upodobały sobie tematy z życia kobiety, była taka dość jednorodna. Według mnie rozmowy o tym, jak bardzo kobiety są poszkodowane przez mężczyzn, los, miejsce, w którym żyją, i świat są trochę bez sensu. Czy wysoki poziom? Nie, ale ten poziom ratowały cztery przedstawienia z sześciu. Pierwsze [Eweliny Ciszewskiej] uwiodło mnie swoją plastyką, wyobraźnią, tym, jak pięknie jest w teatrze lalkowym. Kolejne pokazało siłę aktorstwa. Artystka [Agnieszka Przepiórka] ma osobowość baby, która wyszła i potrafiła wszystko uporządkować, znaleźć dla tej opowieści przestrzeń i swoją osobowość jakoś podzielić na te ilości kawałków. Następne też taką siłę wyrazu miało. Aktorka [Caryl Shift] snuła tę opowieść bardzo dramatyczną, drastyczną, tragiczną wręcz prosto i emocjonalnie. I chyba najpiękniejsze przedstawienie, bo człowieka [Mateusza Olszewskiego], który umie opowiadać i umie z tego opowiadania zbudować walor. A że jeszcze Pan Bóg dał talent muzyczny i nie poskąpił wyobraźni, to stworzył coś naprawdę pięknego.”

 

Łarysa Kadyrowa – profesor Narodowej Akademii Muzycznej im. P.I.Czajkowskiego, aktorka Teatru Narodowego w Kijowie, dyrektor Festiwalu „Maria” na Ukrainie

„Festiwal stał na wysokim poziomie. Kiedyś mówili, że jak jest jeden spektakl wspaniały, to festiwal – dobry, jak dwa – to wielki. A ja tu zobaczyłam wielkie aktorstwo. W kreacji Caryl Swift. Tego nie można zagrać, tak trzeba żyć. Kiedy jest i to, co duchowe, i to, co realistyczne, jak tutaj, to jest to ważne i ciekawe. W postaci stworzonej przez Agnieszkę Przepiórką. Jaki ta młoda aktorka ma temperament! Albo w bohaterce Eweliny Ciszewskiej. W tej magicznej sukni czarowała! Wspaniały był Beckett w wykonaniu Bartosza Mazurkiewicza. Zauroczył mnie Mateusz Olszewski – sam utalentowany, stawał się talentem. Lubię, gdy aktor na scenie nie jest dla siebie, a otwarty na widza. A jaka plastyczna była Marylin Monroe w wykonaniu Eweliny Niewiadowskiej! Jestem usatysfakcjonowana konkursem i pełna podziwu dla wysokiej kultury teatru polskiego, który jest inteligentny, duchowy, cielesny i plastyczny. Polska szkoła teatralna kształci aktora, który ma być mądrym arlekinem. Musi znać doskonale pracę głosem, mimiką, gestem, ciałem. Może wyjść na scenę, gdy rozumie „dlaczego?” i „jak?”. Dlatego lubię polski teatr. Podoba mi się, jak i o czym mówi jury. Widać, że pracują razem z aktorami, że swoimi uwagami otwierają przed nimi arkana teatru. Dla mnie aktorki i widza najciekawsza na scenie jest tajemnica, odkrywana przez aktora w czasie przedstawienia, i jego osobowość, za którą podążam, by do tej tajemnicy dotrzeć.”

 

Herbert Kaluza – aktor z Niemiec

 „O Festiwalu mogę mówić tylko niesłychanie pozytywnie. Obserwuję go już od pewnego czasu, patrzę na niego z perspektywy teatru polskiego sprzed lat, który znałem i w którym długo grałem oraz niemieckiego, w którym przez wiele ostatnich lat pracowałem. Dla mnie Wrocławskie Spotkania Teatrów Jednego Aktora to interesujące zjawisko, dlatego tu przyjeżdżam. Uważam, że tyle przedstawień w ciągu dwóch dni ma naturalnie złe strony, ale i dobre – jest krótszy czas na to, żeby mieć oddech i podświadomie traktuje się je jako całość. Jak by się oglądało pierwszy akt, drugi, trzeci, dziesiąty... Nie jest to nieznane, bo są spektakle trwające po parę godzin, ale to tylko raz na rok można sobie pozwolić na taki maraton. W teatrze nie lubię tzw. codziennostek. Tego typu przedstawienia nie podobały mi się. Teatr musi mieć perspektywę, dystans. Skoro są literackie odwołania, nie potrzebuję nowinek, szkoda mi na nie czasu. Jedna propozycja z tych „codziennych” trochę załamała moje myślenie o teatrze – spektakl Agnieszki Mandat z Krakowa. Zrobiła coś fenomenalnego. Była w kontakcie z materiałem, który realizowała.”

 

ROZMOWY PRZY STOLE

 

Akt I

W tym roku nie było Ech Dnia, stali bywalcy siłą rzeczy, przyzwyczajeni od lat do publicznej wymiany poglądów, dyskusje toczyli w kuluarach, w przerwie pomiędzy jednym a drugim przedstawieniem. Mocna grupa pod wezwaniem monomafii postanowiła podtrzymać tradycję – choć w ograniczonym gronie. Półprywatne rozmowy udało się zorganizować w miejscu kultowym dla Spotkań – w Piwnicy Świdnickiej. Klimatyczne miejsce, zewsząd buchające historią, wpłynęło niezwykle owocnie na rozmówczynie, czego efekty można znaleźć poniżej. W rozmowie udział wzięły: Marzenna Wiśniewska – adiunkt w Katedrze Kulturoznawstwa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Barbara Kamińska – realizator Toruńskich Spotkań TJA w „Baju Pomorskim” oraz Barbara Tabor – realizator Forum monodramu w Helu. Spostrzeżenia gości spisała Elwira Militowska.

 

EM – Dwa lata temu werdykt jury mocno zszokował publiczność. Trudno go było zrozumieć i zaakceptować. Jak przyjęłyście tegoroczny?

BT – Obstawiałam trochę inaczej. Oczywiście brałam pod uwagę „I będą święta” Przepiórskiej, ale podobał mi się spektakl Caryl Swift i Beckett w wykonaniu młodego laureata ze Słupska.

MW – Był dobrym wskazaniem, co stanowiło dużą wartością tego Festiwalu. Monodram Przepiórskiej powstał, bo aktorka miała sprawę, o której chciała porozmawiać. Na temat miała pomysł, który sprawił, że spektakl nie trącił publicystyką, tylko brzmiał poważną rozmową o jakimś wydarzeniu, o tragedii, po której bohaterka musi się pozbierać i wtedy odkrywa siebie. Jest też takim ciekawym przekroczeniem granicy, za którą przestajemy mówić o tragedii smoleńskiej, a zaczynamy o ludziach, którzy nie tyle muszą uporać się z żałobą, co odnaleźć siebie na nowo. Czasem, jak w tym przypadku, bywa to uwolnieniem od schematu. Spektakl jest dobrym przykładem na to, że aktorka wie, o czym mówi, jak chce to zrobić i jakim językiem.

BT – Była autentyczna, problem bardzo przystępnie podała.

BK – Zanim jury wydało werdykt, pan Geras zapytał, co chcemy pokazać w przyszłym roku w Toruniu. Wybrałyśmy właśnie spektakle Agnieszki Przepiórskiej i Mateusza Olszewskiego.

MW – Oba bardzo równe. Mateusz Olszewski to młody człowiek. Znalazł bardzo ładną formę, czym pokazał dużą wrażliwość na ten aspekt spektaklu, i zaproponował dobry rytm. W ogóle świetnie opowiadał – wyraziście i bardzo dykcyjnie. Jego „Novecento” nie jest ilustracyjne, tylko teatralne. Ono żyje. Czuliśmy to przez rytm, muzykę, przez to, jak się ruszał, pracował mimiką, gestem, jak wykorzystywał różne elementy teatralne. Widzieliśmy całą sytuację, całą gamę emocji. Pięknie pokazał pojedynek między bohaterami za pomocą płyt. Nie bał się prostych rozwiązań, takich jak to z pudłem – kiedy mówił do niego jak do niemowlęcia. Potem to pudło pojawiało się konsekwentnie i niebanalnie.

EM – Widziałyście zeszłoroczną interpretację. Jak wypada porównanie tych dwóch spektakli?

BK – Tamten był komercyjny. Ten niósł pewną wartość.

EM – Który z zaprezentowanych spektakli nie spełnił Waszych oczekiwań?

BT – Nie przemówił do mnie „Egzamin”. Był jakiś wulgarny. Nie przekonały mnie „Listy do B.” Aktorka była marudna i płaczliwa. Usypiała.

BK – W „Listach do B.” było tylko mówienie, mówienie i mówienie. Żadnej pauzy, żadnego oddechu, żadnego rytmu. Trudno było się skupić. Podobnie potok słów charakteryzował „Audiencję”.

MW – W „Audiencji” dodatkowo aktor zastosował chwyty pod publiczkę, ale tak pisał Schaeffer. Pytanie tylko, czy to najlepszy tekst tego autora i czy jest on jego wizytówką?!

BT – Jednak taka „Audiencja” czy lekki, łatwy i przyjemny monodram Kwaśnego to dobry repertuar dla naszego Festiwalu w Helu na czas letni, gdy ludzie chcą odpocząć, oderwać się od codzienności, pośmiać, a niekoniecznie zastanawiać się, analizować, rozdrapywać rany.

EM – Obok tych wartościowych, nużących czy lekkich, pojawiły się dwie nie najłatwiejsze propozycje. Jak postrzegacie takie monodramy jak „Mur” czy „Matka Mejra”?

BK – Oba poruszają trudne tematy i od razu było to widać po przerzedzonej publiczności. Z założenia uciekamy od takich tematów, odcinamy się od problemów, dlatego lubimy iść na Kwaśnego czy „Audiencję”. A „Mur” obowiązkowo powinny zobaczyć szkoły. Dzięki takim monodramom jak ten można poznać człowieka. Nie bożyszcze, tylko normalnego człowieka, który ma wady i zalety. Delikatnie, subtelnie i z wielką klasą aktorka pokazała historię tej niesamowitej kobiety, jaką była Irena Sendlerowa.

MW – Podobnie trudny teatr reprezentuje „Matka Mejra”. Aktorka zaproponowała sposób narracji, który polega na tym, że stawia się problem i konfrontuje z tym, że w opowieści jest ukryty indywidualny człowiek. Może być postrzegany jako bohater, ale on ma setki sytuacji, w których bohaterem się staje. Caryl Swift jest przenikająca, a jej akcent jest tutaj atutem, nie przeszkodą. Brzmiała niezwykle autentycznie.

BK – Gdybym miała polecić monodramy z tegorocznego konkursu, to byłyby to: „Mur”, „Matka Mejra”, nagrodzone „I będą święta” oraz „Novecento”, a także „Koniec” w wykonaniu młodego Bartosza Mazurkiewicza. On pokazał coś ciekawego i w sposobie interpretacji, i prezentacji.

EM – Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że zachodzą zmiany w teatrze jednoosobowym. Jeszcze nie tak dawno rzeczywistość komentowano poprzez literaturę piękną. Dzisiaj dużo więcej publicystyki. Poprzednio liczyła się metafora. Teraz dosadny realizm. Co możecie powiedzieć na temat kondycji monodramu i teatru jednoosobowego?

MW – Wachlarz zaprezentowanych przedstawień pokazał, że niczym nie odbiega od tego, co dzieje się w różnych nurtach teatru. Trzeba mieć świadomość, że teatr chodzi różnymi ścieżkami, a ta różnorodność jest zaletą. Widzieliśmy więc elementy teatru komercyjnego, nastawionego na publiczność oczekującą przyjemności i wytchnienia w teatrze. Dzięki teatrowi ci widzowie mogą się do siebie zdystansować, pośmiać z siebie, popatrzeć na siebie w krzywym zwierciadle. Inny nurt, w którym szuka się formy, tematu, próbuje rozliczać z rzeczywistością, uporać z tym, co niesie świat, także był obecny. Można było zobaczyć różne szkoły aktorskie, sposoby interpretacji, podejścia do roli tekstu czy obecności ruchu, różne myślenia o tym, jak konstruować teatr i co jest punktem ciężkości: słowo i obecność aktora czy ruch. Zobaczyliśmy więc, że ten teatr daje dużo możliwości poszukiwania. Także widzowi, bo kontakt ze spektaklem może być momentem przemyślenia, refleksji, zabawy albo zwykłej satysfakcji, że się go ogląda.

BT – Ewidentnie teatr jednego aktora jest odbiciem tego, co dzieje się obecnie i w teatrze, i w świecie. Ot, choćby wszechobecne przekleństwa, ogólnie przaśny język czy swobodne eksponowanie ciała, nie tyle sama nagość, co rozbieranie i przebieranie się na oczach widzów – kiedyś nie do pomyślenia.

EM – Dziękuję, że zechciałyście podzielić się swoimi spostrzeżeniami.

 

NAGRODY

41. OGÓLNOPOLSKIEGO FESTIWALU TEATRÓW JEDNEGO AKTORA

 

Nagroda I – Agnieszka Przepiórska za „I będą święta”

Nagroda I – Mateusz Olszewski za „Novecento”

Nagroda – Ewelina Ciszewska za „Marię S.”

„Szczebel do kariery” – Bartosz Mazurkiewicz za „Koniec”

Nagroda dla najlepszego aktora z Dolnego Śląska – Ewelina Ciszewska „Marię S.”

Nagroda Prezydenta Wrocławia – Caryl Swift za „Matkę Mejrę”

Nagroda OKiS-u – Ewa Dąbrowska za „Mur”

 

CZĘŚĆ II

PREZENTACJE MONODRAMÓW na DOLNYM ŚLĄSKU

 

W tym roku aż 12 miast gościło monodramistów. Przed dolnośląską publicznością wystąpili już dobrze znani artyści, Bogusław Kierc, Anna Skubik i Agata Kucińska oraz ci, którzy – jak Agnieszka Przepiórska, czy Ewelina Niewiadowska – pierwszy raz prezentowały spektakle w zaprzyjaźnionych miastach Dolnego Śląska. Gwiazdą dolnośląskich pokazów był Krzysztof Grabowski, który wystąpił w 9 miastach z oboma nagrodzonymi na OFTJA monodramami. Niekiedy grał jeden po drugim. Wrocław odwiedził z sentymentu, kończąc objazd. Jego wizytę wykorzystaliśmy, aby z nim porozmawiać o wrażeniach z tournée i jego teatrze jednoosobowym.

 

Elwira Militowska – Już po raz drugi byłeś w objeździe po Dolnym Śląsku.

Krzysztof Grafowski – Dwa lata temu razem z Vsiewołodem Chubenko graliśmy monodramy przygotowane na podstawie „Piaskownicy” Walczaka. Ja najpierw, Vsiewołod po mnie. Chodziło o to, żeby publiczność zrozumiała treść, bowiem spektakle są zupełnie inne i o czym innym, co mnie zaciekawiło. Tym razem to trochę przypadkowa przygoda. Wiesław Geras zaproponował, żebym w ramach Festiwalu zagrał w trzech miejscach, czym sprawił mi ogromną przyjemność. Zapytałem, czy sam też mogę podzwonić w kilka miejsc, a on się zgodził. Wszyscy rozmówcy wystosowali zaproszenie. Musieli pamiętać zeszłe występy i dobre recenzje. Jednak nie przypisywałbym wielkiego zaszczytu sobie, ale tak mocnej, tak fajnej, tak sprawdzonej marce międzynarodowych FWROSTJA, które są dobrze znane na Dolnym Śląsku.

EM – A atmosfera poza Wrocławiem?

KG – Jest równie świetna.

EM – Lubisz kombinować z przestrzenią. We Wrocławiu „Miłkę” pokazałeś w piwnicy Teatru Capitol.

KG – Próbuję podejść do niej za każdym razem inaczej, staram się nie grać tylko na scenie. Zawsze przyjeżdżam pięć godzin przed spektaklem. Najpierw odpoczywam po podróży, spacerując. Wtedy oddycham powietrzem danego miasta, wchodzę w przestrzeń, szukam. Około godzinna przerwa służy na zastanowienie się, a potem na gorąco ustawiam spektakl. Staram się nie mieć jednego wyobrażenia monodramu, tylko z pokorą patrzę, co daje mi miasto. Zależy mi, żeby znaleźć coś dla siebie, nawet ryzykując, że to, co zrobię, nie będzie tak dobre, jak to, co kiedyś się udało. Uważam, że nie ma nic gorszego niż odtwarzanie jakiegoś spektaklu, który się powiódł. To będzie tylko kopia, z założenia – coś słabszego. Z „Miłką” szukam podziemi, strychów, balkonów.

EM – Zdradź nam szczegóły najciekawszych realizacji „Miłki”.

KG – W Głogowie zobaczyłem wielki salon z balkonem, do którego prowadziły na czerwono podświetlone schody. Tak mnie zainspirowały, że stwierdziłem, że muszę tam zagrać. Dwa lata temu grałem w Wałbrzychu w podziemiach teatralnych. Tam nie było świateł. Wykombinowaliśmy, że każdy z widzów dostanie latarkę i będzie szukał przestrzeni gry światłem latarki. To było jedyne światło podczas przedstawienia. Jak by widz się znudził, wyłączył latarkę i wyszedł, zostałbym w ciemnościach. W Toruniu dostałem propozycję od dyrektora „Baja Pomorskiego”, by zagrać w garażu. Myślałem, że to będzie mały garażyk, a to był hangar. Gdy przyjechałem, jeszcze parkowały samochody. Miały zaraz zniknąć, ale wtedy pomyślałem, że nie ma co udawać, że jesteśmy na scenie. Wymyśliliśmy, że w garażu też może być teatr. Zostawiliśmy samochody. Dwa zaparkowaliśmy naprzeciwko siebie i światłem krzyżowym dostałem światło z reflektorów samochodowych. Tak grałem. W Tallinie ambasador zaproponował, żebym zagrał w piaskownicy jakiegoś przyklasztornego podwórka. Pani z ambasady zapytała, czy nie zagrałbym na dachu. Zrealizowałem jej marzenie, bo była w stanie błogosławionym. Na dachu prowadziłem wojnę batmana, potem schodziłem, zanurzałem się w pobliskiej sadzawce. Kombinowałem dalej. Kustosz tego klasztoru miał rozwieszone sznurki z praniem. Chciał je posprzątać, ale to też mnie zainspirowało. Wymyśliłem, że Miłkę, którą mam przygotowaną wcześniej, tu stworzę na oczach widzów z tego prania. Na koniec, gdy ją unicestwiam – tam uczyniłem to za pomocą prania – umyłem twarz, którą namalowałem, i na nowo rozwiesiłem pranie. W Białymstoku na scenie stał piec kaflowy. Pomyślałem, że można by w nim rozpalić. Jak widzowie wchodzili, dorzucałem do pieca, a w finale wykorzystałem piec do unicestwienia Miłki. Wrzuciłem ją do pieca, a wata z Miłki wyskakiwała płomieniem na mnie, przyklejała się, odpadała. Okazało się to widowiskowe. Na Helu zagrałem w Remizie Ochotniczej Straży Pożarnej.

EM – W jakim typie teatru czujesz się najlepiej?

KG – Przede wszystkim dobrze czuję się na scenie. Wszystko jedno, w jakiej formie. Wychodzę z założenia, że ważniejszy jest teatr repertuarowy, zespołowy. Tylko w nim aktor może się szkolić i doskonalić swój warsztat. Sam na scenę może wyjść dopiero wtedy, gdy jest gotów i to też nie z chęci chwalenia się czymkolwiek, nie z przymusu, tylko gdy coś w nim siedzi. Każdy monodram tworzyłem sześć lat. Pracowałem, odkładałem, wracałem. Jak już miałem cały scenariusz, a ciągle mnie interesował, dopiero wtedy miałem odwagę wyjść na scenę. Cały czas pracowałem w teatrze zespołowym.

EM – Masz już jakieś pomysły na kolejny monodram?

KG – Postanowiłem, że nie zrobię monodramu, dopóki nie będę pracował w teatrze repertuarowym, żeby nie okazało się, że to z potrzeby utrzymania w zawodzie czy bicia kasy. Teraz się taka możliwość pojawia, bo mam sporo propozycji i w teatrze, i w filmie. Przede wszystkim chcę się więc skupić na swoim rozwoju. Jednak trzy lata temu zacząłem składać scenariusz według prozy Kapuścińskiego, a biorąc pod uwagę, że potrzebuję sześciu, to za trzy powinienem być gotowy.

EM – Czyli tuż przed tym kiedy Wrocław będzie Europejską Stolicą Kultury w 2016.

KG – Dobrze się składa, bo właśnie w Tallinie walczyliśmy o ESK dla Wrocławia.

EM – To premierę powinieneś zaplanować we Wrocławiu. Dziękuję za rozmowę i czekam razem z Twoją wierną widownią na nowy monodram.

 

CZĘŚĆ III

WROCŁAWSKIE SPOTKANIA z TEATREM JEDNEGO AKTORA

 

WROSTJA OCZAMI PRZYJACIÓŁ

 

Tomasz Miłkowski – krytyk teatralny

„Festiwal był jak rzadko kiedy egzotyczny. Spektakl hinduski – Nirupamy Rajendry – to taki skomercjalizowany, trochę podrasowany pod europejskiego odbiorcę pokaz. Nie mam za złe, że tak zrobiony, bo aktorka pokazuje go ludziom nienawykłym. To wersja uproszczona, lekka, z wielkim wdziękiem pokazana. Ten japoński – Rui Ishihary w wersji butoh – cokolwiek by to miało znaczyć, bo i sami Japończycy ciągle do końca nie są pewni – poczynił nadużycie estetyczne. Nie budzi entuzjazmu, a zapowiadał się ciekawie – początek, rytmiczny dźwięk kapiącej kropli, coraz bardziej irytujący i męczący. Ten bezruch, który trwa nieskończoność i wreszcie ruch. Wydawało się, że coś pójdzie za tym, a tu... zabawa z lalką bardzo naskórkowa i dosyć chybiona. Natomiast Walery Szuszkiewicz z Białorusi dał pokaz szkoły Stanisławskiego w wydaniu tradycyjnym, bez korekt kolejnych rewolucjonistów w tej metodzie, nawiązując bezpośrednio, jakby nie było pośredników. Mam zawsze duży szacunek do tego rodzaju zadań, bo one pokazują bardzo specyficzny warsztat, z jakim występuje aktor. Tu mieliśmy do czynienia z samodzielną próbą uwspółcześnienia metody poprzez konfrontacje z nowoczesnymi środkami, np. wykorzystanie światła stroboskopowego, które trochę rozbijają tradycyjny rytm narracji. W tym czasie aktor wykonywał coś na kształt parabaletu. Prywatnie jako widz nie lubię tych świateł, ale rozumiem, po co one się pojawiają – to miał być ostry kontrapunkt wynikający ze sprzecznych sobie metod opowiadania. Aktor bowiem zdawał sobie sprawę, że konfrontuje dwie metody i z tego punktu widzenia to było niesłychanie ciekawe. Choć za długie. Wiem, że reżyserzy i aktorzy rozpływają się w formie i nie panują nad czasem. Szkoda jednak, że aktor tak rozciągnął swoją wypowiedź, bo mogłoby to być wydarzenie. Ale i tak będziemy ten spektakl pamiętać.”

 

Mateusz Durajczyk – uczeń wrocławskiego Technikum Teleinformatycznego

„Spośród tegorocznych propozycji wybrałem monodram zatytułowany „Łagodna”, bo dobrze się zapowiadał. Ciekawie też się zaczął. Gdy wchodziliśmy na widownię, aktor już stał na scenie, twarzą zwrócony w stronę kulisy, a na środku leżała ludzkich rozmiarów lalka. Od początku panowała totalna cisza, przerywana uderzającą o podłoże kroplą wody, która nadawała rytm i wzbudzała niepewność. Całości towarzyszyło lekkie światło, tworzące mroczną atmosferę do spółki z późniejszymi działaniami aktora. Ta atmosfera miała za zadanie wprowadzić nas w lekki trans, senność i znużenie. Podobało mi się przemieszanie scen statycznych, kiedy aktor nieruchomo stoi na jednym czy drugim krańcu sceny albo leży pod lalką, z dynamicznymi, kiedy przemierza scenę, potykając się czy przewracając. Nie podobało mi się, że nie znając treści utworu, musiałem się domyślać, o czym jest spektakl, ponieważ niejasne były działania aktora, który z lekką przesadą ukazywał pewne wydarzenia. Dla mnie to historia wewnętrznej walki głównego bohatera z samym sobą. Załamany po stracie ukochanej, nie może się pogodzić z tym, co się stało, i początkowo obwinia za to ukochaną. Niestety, to spektakl dla kogoś, kogo nie interesuje treść albo komu nie zależy na zrozumieniu tego, co dzieje się na scenie.”

 

Michał Wolfard – uczeń wrocławskiego Technikum Teleinformatycznego

„To było moje pierwsze spotkanie z takim teatrem. Trochę się go obawiałem, bo kontakt z teatrem nie jest moją mocną stroną, a w dodatku wiedziałem, że spektakle wykonują obcokrajowcy. Miałem dyspozycje, aby patrzeć oczami duszy, szukać różnych znaków i polegać na własnych odczuciach. Planowałem obejrzeć tylko jeden spektakl, ale cieszę się, że widziałem dwa, ponieważ zobaczyłem, jak różne mogą być formy wypowiedzi. I dlatego, że pierwszy mi się nie podobał, a drugi zrobił na mnie ogromne wrażenie. Pierwszy to spektakl Rui Ishihary. Zupełnie go nie zrozumiałem, bo nie umiałem odczytać tego, co aktor robił na scenie. W dodatku bardzo mi się dłużyły odstępy między poszczególnymi akcjami. Ogólnie – nie byłem usatysfakcjonowany. Drugi spektakl – co dla mnie samego zaskakujące – był jasny w całości, choć nie znam języka. Zagrała go Oleksandra Lyuta. Wtedy zrozumiałem, co to jest magia teatru, o której się uczyłem. Najbardziej wzruszył mnie śpiew aktorki i jej piękny głos, pełen różnych, czasem skrajnych emocji. Podziwiałem w jej wykonaniu i pieśni ludowe („Podolaneczka”), i arie operowe (arię Lauretty z opery Pucciniego). W ten sposób przemówiła do mnie najpełniej. Zaraz po spektaklu byłem w stanie powiedzieć jedynie: wow!”

 

Elwira Militowska – redaktor pofestiwalowej gazetki

„Najpiękniejszym dla mnie spotkaniem z teatrem jednoosobowym był spektakl „Szalona” Oleksandry Lyuty z Ukrainy, ponieważ komunikowała się z widzem na wielu płaszczyznach, również za sprawą symbolu i metafory. Na poziomie podstawowym – poprzez strój i scenografię. Ubrana w lśniąco białą, prostą, długą suknię, przez skojarzenia zarówno z koszulą szpitalną, jak i kreacją divy odsyłała nas i w rejony szpitala dla psychicznie chorych, i sceny operowej. Podobnie rzecz się miała z nakrytymi białą materią krzesłami, raz imitującymi wyposażenie szpitala, miejsca jej odosobnienia i osamotnienia, a raz służącymi za tworzywo do przedstawienia – przestrzeń i sens jej istnienia. Na poziomie wyższym – dzięki emocjom i wyobraźni. Głównie za sprawą mocnego i przejmującego głosu, modelowanego tak finezyjnie, że wystarczyło tylko za nim podążać, by i zrozumieć sens słów, i przeżyć wyrażane nim odczucia. Patrząc z perspektywy na całość monodramu – jest ubogi w środki teatralne i bogaty w środki aktorskie. Pełen emocji, prawdy ludzkiej, poruszający. Klimatyczny za sprawą przepięknego śpiewu aktorki, który – co tu ukrywać – był dodatkowym atutem spektaklu, przez aktorkę świadomie wykorzystanym tak do stworzenia atmosfery, jak i samej postaci. Tę ostatnią wykreowała, dając popis umiejętności, jakimi dysponuje zarówno z natury (ów cudowny, pełny głos), jak i rzetelnej pracy (imponujący warsztat aktorski). Ujęła gamą barw, jakie zamknęła w swojej bohaterce – jednocześnie silnej i słabej kobiecie. Porażała osobowością tej postaci, szczególnie że pozwoliła zbliżyć się do niej na tyle blisko, aby z nią odczuwać i przeżywać radości związane z jej pasją – śpiewem i jej smutki wynikające z niełatwego życia osobistego. Jednocześnie można było podziwiać talent aktorski i utożsamiać się z bohaterką. Pod każdym więc względem zgotowała prawdziwą i niezapomnianą ucztę. Czegóż chcieć więcej?!”

 

ROZMOWY PRZY STOLE

 

Akt II

 

Sceneria ta sama. W rolach rozmówczyń ponownie: Marzenna Wiśniewska, Barbara Kamińska i Barbara Tabor. Rola przesłuchiwacza i spisywacza przypadła, jak poprzednio, Elwirze Militowskiej.

 

EM – Porozmawiajmy także o WROSTJA. Po raz pierwszy są tak orientalne. Co prawda trzy lata temu występowała przed wrostjową publicznością aktorka z dalekiej Mongolii, jednak w repertuarze europejskim – w Szekspirze. Tym razem aktorzy zaproponowali to, co kojarzy się z kulturą ich krajów. Nirupama Rajendra z Indii swoją wypowiedź oparła na hinduskim eposie o miłości. Jakie są Wasze wrażenia po spektaklu, który w dodatku poznaliśmy, zanim jeszcze się zaczął?

BT – Byłam zawiedziona. Miałam nadzieję, że spektakl bardziej będzie eksponował taniec. Po zapowiedzi widziałam tylko poszczególne sceny i zastanawiałam się, czy to już przejście w kolejny obraz, czy jeszcze nie. Skomercjalizowany od początku do końca i jeszcze po – aktorka nie zapomniała o sobie poopowiadać i podać strony www oraz facebooka.

MW – Oczekiwałam, że będzie wprowadzało w estetykę tradycyjnego teatru hinduskiego, że będą wykorzystane znaki teatralne i nawet jeśli nie będziemy ich rozumieć, to chęć i potrzeba spotkania się z egzotyką, symbolem i znakiem ciekawie plastycznie istniejącym w ruchu, będzie urokiem spotkania. Niestety, streszczenie przed spektaklem odebrało całą przyjemność oglądania i nic nie zostawiło dla wyobraźni. W dodatku spektakl robił wrażenie zeuropeizowanej wersji teatru bardziej pantomimy i to też na poziomie ilustracyjnym, który nie daje emocjom zaistnieć w przestrzeni, w ruchu. To nużyło. W teatrze hinduskim sama mimika twarzy jest bardzo ważna, ale jak się spojrzało na cały spektakl, to tylko trzy znaki były inne niż pantomimiczne, czytelne, hinduskie – gest ręką powtarzany regularnie, klasyczny ruch głową i praca oczu. Aktorka mogłaby nam zaproponować coś ciekawszego, odsłaniając tradycję teatru i kultury, bo świetnie korzysta z warsztatu tanecznego, a ruch jest naturalny dla jej ciała. Zaprezentowała wersję dla niewtajemniczonych, robiąc błędne założenia. Uważam, że jeśli uprawia się tamten teatr, to albo się go przekształca i pokazuje nowoczesny teatr hinduski, albo tkwi się w korzeniach i pokazuje, na czym polega jego fenomen. My nie zobaczyliśmy ani tego, ani tego.

BK – Jedyne, co nam zostało, to szukanie tego, o czym opowiedziano przed spektaklem.

EM – Drugi spektakl odwoływał się do filozofii teatru butoh, który zaczyna być modny i w naszym kręgu kulturowym. Jak ocenicie propozycję japońskiego aktora, Rui Ishihary, którą można podzielić na część realizowaną solo wobec lalki i część realizowaną już z lalką?

BK – Niestety, dla mnie nieczytelny. Niezrozumiałe były jego przekazy. Nie wiem, o co chodziło z kapaniem: czy to upływający czas, czy rytmizacja spektaklu.

MW – Założenia dobre, ale opowieść „Łagodna” jest szalenie intrygująca i jak się ją przyłożyło do tego, co widzieliśmy, to się okazało, że pokazano nam małą etiudę teatralną wokół tego tematu. Podobały mi się gra dystansem, ładne skomponowanie w przestrzeni, rytm, czekanie wyznaczone kapaniem. Wiele momentów było bardzo dobrych, ale jeśli całości nie złamie się – aktor podejmował takie próby – dramaturgią, która spowoduje, że ogrom emocji zapisanych w tekście się przeważy, to to nie zafunkcjonuje. Mając instrument w postaci lalki, mógł szalenie dużo zrobić. Mógł pokazać relacje związane z bliskością, rozczarowaniem, złością, nienawiścią, miłością, bezradnością wobec śmierci. Mógł pokazać zmienność emocji, które są w bohaterze. A on nie wykorzystał fenomenu lalki, która potrafi zagrać śmierć, i nie wygrał cieniowania emocji, przez które bohater przechodzi. Aktor był powolny w ruchu i zdystansowany, co też rozumiem, ale to musiałoby nabrzmieć znaczeniami, a takich nie było.

BT – Spłycił.

BK – My pochodzimy z teatru lalek i dla nas lalka to coś żywego. On jej nie ożywił. Za to otarł się o nekrofilię. A poza tym to, co zaproponował, to tylko dla wytrawnego teatromana, kogoś, kto się zna i potrafi sobie wyjaśnić jego działania. Zwykły widz, który w dodatku nie zna tekstu, nie zrozumie. Tak było i tym razem.

MW – Tak naprawdę w teatrze nie musimy wiedzieć, o co chodzi, tylko spektakl nas musi wciągnąć. Jesteśmy widzami i jeśli aktor nie zaprosi nas do swojego świata, żeby w nas coś spowodować, to przez to się nie przejdzie, nie ma szans na dialog. Był taki ładny moment, gdy sala się wyciszała, ale po jakimś czasie zaczęła produkować swoje dźwięki i atmosfera się rozluźniła, a aktor nie uzyskał zakładanego efektu. Jednemu aktorowi jest niezwykle trudno uzyskać intensywność bycia na scenie. Jemu się nie udało.

BK – Nie chodzi o – mówiąc prozaicznie – wyłożenie kawy na ławę, tylko o zainteresowanie widza. W zeszłym roku oglądaliśmy monodram lalkowy Krzyśka Grabowskiego. Nie był prosty, też trzeba było pomyśleć, podążać za bohaterem, ale on go superowo zaprezentował. Nawet jeśli nie wszystko się zrozumiało, to wyobraźnia tak zafunkcjonowała, że można było dostrzec coś własnego. Ale to miało ręce i nogi. W spektaklu japońskim brakowało tego zainteresowania.

MW – Jeszcze kwestia przepięknie śpiewanej pieśni. Wniosła ciekawy klimat, ale powtórzona któryś raz, wprowadzała w złość. Rozumiem powtórzenie i jego funkcje w teatrze, jednak tu miałam wrażenie, że ktoś nie umiał zweryfikować dramaturgicznych znaków, żeby powtórzenie mieściło się w całości spektaklu. Plusem natomiast jest to, że aktor nie wyeksponował motywów erotycznych, które są u Dostojewskiego obecne. Korzystnie dla spektaklu umknęły, ale to znowu znaki, takie jak rozpuszczone włosy, których aktor nie poniósł dalej.

EM – Na otwarcie WROSTJA zobaczyliśmy monodram białoruskiego artysty, Walerego Szuszkiewicza, który stworzył klasyczną propozycję z ubogą scenografią, ale przemycił do niej światła stroboskopowe. Co o niej sądzicie?

MW – Akurat scenografia to fajny, symboliczny motyw. Tego bym broniła. Określała poziom wertykalny i horyzontalny. Liny układały się w krzyż – motyw obecny w „Wielkim Inkwizytorze”. Dwie boje konkretyzowały górę i stronę, co wygrał w ostatniej scenie – ty idziesz na prawo, ja na lewo. Świetne znaczenie, delikatne zaznaczenie problemu. Szkoda, że to było raczej tło, że tego motywu nie wykorzystał w całym spektaklu. Natomiast światła postrzegam jako próbę przeniesienia języka nowoczesnego teatru do tego klasycznego, dramatycznego, siermiężnego. I jeszcze jedna uwaga – temat i tekst bardzo współczesny i brzmi prawdziwie. Ale jest to tekst Iwana, młodego człowieka, a skoro mówi go aktor z doświadczeniem życiowym, to musi być jakieś uzasadnienie. Młody człowiek jest rozczarowany światem, ma wigor życia wynikający z niespełnienia, przerażenie światem, w którym jest tak dużo bólu, cierpienia i ludzkiej bezradności. W Iwanie rodzi się starość. Aktor warsztatowo świetny. Rolę Iwana potraktował tradycyjnym teatrem w stylu stanisławowskim, jest więc teatralizowana. Dlatego miałam wrażenie, że przyszliśmy zobaczyć ten fragment Dostojewskiego. Aktor nie rozmawiał ze mną tekstem, tylko poprzez teatr. Stworzył dystans do tekstu, który sprawił, że przestałam odnosić do tego, co wokół mnie, a przecież to dokładnie o tym samym.

BT – Dla mnie przede wszystkim to było zbyt długie, przez to nudzące. I nie wszystko wybrzmiało.

EM – Dziękuję za rozmowę i do zobaczenia w przyszłym roku.

 

NAGRODY

WROCŁAWSKICH SPOTKAŃ TEATRÓW JEDNEGO AKTORA

 

Nagroda Marszałka za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury – Łarysa Kadyrowa z Ukrainy

Nagroda Prezydenta Wrocławia – Walery Szuszkiewicz z Białorusi

Nagroda Rady Miasta – Oleksandra Lyuta z Ukrainy

Nagroda Grand Prix Geras – Walery Szuszkiewicz

Nagroda Wojewody Dolnośląskiego – Wiesław Geras

 

Ta ostatnia wrostjową publiczność ucieszyła najbardziej, bo wszyscy na nią długo czekaliśmy. To pierwsza od 46 lat nagroda dla niezmordowanego pomysłodawcy, twórcy i realizatora nie tylko wrocławskich Spotkań, ale i wielu innych, tak w Polsce, jak i za granicą. Wiesław Geras otrzymał także listy gratulacyjne: od Prezydenta Torunia Michała Zaleskiego i Burmistrza Helu Mirosława Wądołowskiego oraz od Marszałka Sejmu Jerzego Wenderlicha. Sprawiły one mu prawdziwą radość i satysfakcję, albowiem pokazały, że jego praca doceniana jest. Podobnie jak i prezent od przyjaciół z Białorusi – ręcznie tkany kilim z wizerunkiem świętego Mikołaja, skopiowanym z prawosławnej ikony. To się nazywa „dowód uznania”!

 

DZIEŃ WROCŁAWSKIEJ

PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁYTEATRALNEJ

 

Tradycją WROSTJA stał się dzień poświęcony wrocławskiej szkole teatralnej. Na tegoroczny, obchodzony w nowym gmachu, składały się cztery zdarzenia. Sesja poświęcona była współzałożycielowi wrocławskiej PWST – profesorowi Stanisławowi Stapfowi. Promocja dziesiątej z kolei książeczki z czarnej serii z Hamletem pod tytułem „Łarysa Kadyrowa. Szczęśliwa samotność aktorki” pióra redaktor naczelnej „Teatru Ukraińskiego” – Ałły Pidłużnej, która pokazała sylwetkę wybitnej ukraińskiej aktorki – Łarysy Kadyrowej. Etiudy studentów PWST zawsze są ważnym sprawdzianem dla przyszłych aktorów, którzy prezentują swoją pracę przed wymagającą festiwalową publicznością. Wydział Lalkarski reprezentowali: Maciek Rabski w „Bajce o rozczarowanym rumaku Romualdzie” przygotowanej pod opieką Anety Głuch-Klucznik, Karolina Zieleń w „Kwiatach polskich” opracowanych pod okiem Agaty Kucińskiej. Z Wydziału Aktorskiego zaprezentowali się studenci Grażyny Kruk-Schejbal: Maja Wachowska („Uciekinierka”), Anna Kończal („Sonata jesienna” i „Z życia marionetek”), Kacper Sasin („Bliżej”) oraz Monika Janik („Z życia dżdżownic”). Profesor Degler – do niedawna wykładowca PWST – był pod wrażeniem występów wszystkich adeptów sztuki teatralnej. Maria Lubieniecka – niedawny szef literacki Wrocławskiego Teatru Lalek – zauważyła duży potencjał aktorski u studentek pierwszego roku. Natomiast związana od lat z Wrocławskim Towarzystwem Przyjaciół Teatru i Spotkaniami Aleksandra Trudzik zwróciła uwagę na ciekawą propozycję Maćka Rabskiego oraz niezwykłe możliwości aktorskie Moniki Janik. Dzień zakończył pokaz mistrzowski aktorki Narodowego Akademickiego Teatru Dramatycznego we Lwowie Oleksandry Lytuty.

A jako że tradycją jest na „nowe mieszkanie” przyjść z symbolicznym podarunkiem dla gospodarzy, prezes Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru i dyrektor artystyczny WROSTJA – Wiesław Geras ofiarował Szkole do Biblioteki trzy komplety książeczek Czarnej Serii z Hamletem, a studentom – dziesiątki egzemplarzy tych publikacji, stanowiących zapis tego, co w ruchu tja najlepsze. Na ręce zaś Pani Rektor Elżbiety Czaplińskiej-Mrozek przekazał grafikę z logo Spotkań, wykonaną przez Witolda Liszkowskiego, na znak „wiecznego zjednoczenia” działań i wysiłków WTPT i PWST wokół najstarszego z festiwali.

 

SESJA NAUKOWA POŚWIĘCONA STANISŁAWOWI STAPFOWI

 

Dzień Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, Filii we Wrocławiu rozpoczęła sesja poświęcona prof. Stanisławowi Stapfowi współtwórcy wrocławskiej uczelni teatralnej i wieloletniemu dyrektorowi Wrocławskiego Teatru Lalek, który placówkę tę w swoim czasie uczynił pierwszą pod względem artystycznym sceną lalkową kraju. Spotkanie – zainicjowane prezentacją książki „Zwykły człowiek. Rzecz o Stanisławie Stapfie” autorstwa aktora toruńskiego Teatru „Baj Pomorski” Władysława Owczarzaka. Sesję poprowadził prof. Janusz Degler. Znakomity teatrolog rzeczowo i barwnie, scharakteryzował dokonania bohatera sesji, które pozostawiły trwałe ślady w życiu kulturalnym i akademickim Wrocławia. Wystąpienie wzbogacił licznymi anegdotami. Sesja więc niebawem przerodziła się w godzinę ciepłych wspomnień. Kontynuując ewokacje prof. Deglera, wspominki snuli świadkowie i badacze życia bohatera publikacji, m. in. Anna Kramarczyk, Anna Twardowska, Józef Frymet – byli współpracownicy Stanisława Stapfa na uczelni i w teatrze, Danuta Wielebińska (była wojewodzina wrocławska), a przede wszystkim goście z Torunia, wśród których – obok Władysława Owczarzaka i kierownika literackiego „Baja” Marzenny Wiśniewskiej – wrocławianom miło było witać państwa Hannę i Lecha Stapfów, córkę i syna wybitnego twórcy instytucji teatralnych nad Wisłą i Odrą. Państwo Stapfowie zaprezentowali wzruszający film o młodości i świecie swego ojca, zbudowany ze zdjęć przechowanych w rodzinnym archiwum. Widzom, a osobliwie prof. Januszowi Deglerowi, wybitnemu koneserowi twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza, film przyniósł rewelację: wizerunek nigdzie dotąd nie odnotowanego przez muzealników portretu sędziego Teodora Stapfa, ojca Stanisława, który namalował Witkacy. Po pokazie państwo Stapfowie replikami filmu obdarowali wrocławską PWST, Ossolineum, Uniwersytet Wrocławski i WTPT. Szkole przy ul. Braniborskiej ofiarowując nadto fotograficzny konterfekt jej współtwórcy. Autor zaś „Zwykłego człowieka” tych samych szczęśliwców uraczył egzemplarzami swego dokonania biograficznego.

Uczestnicy spotkania z pewnością wynieśli z niego pamięć dwóch anegdot. Pierwsza odsłoniła kulisy przeprowadzki Stanisława Stapfa z Torunia do Wrocławia. Nie byłaby ona możliwa, gdyby w październiku 1963 Wiesław Geras, twórca WROSTJA, też torunianin, nie zgodził się objąć stanowiska w Wojewódzkim Domem Kultury w Bydgoszczy, by uwolnić od tych obowiązków dyr. Stanisława Stapfa, którego władze nie chciały wypuścić bez wskazania następcy. Druga anegdota zagrana(!) została przez Józefa Frymeta, który chciał nią zobrazować subtelność kontaktowania się Stapfa-reżysera z aktorem. Gdy podczas prób „Sierotki Marysi” Marii Konopnickiej jednemu z kolegów opornie szło „kreowanie Koszałka-Opałka”, dyr. Stapf zmobilizował do wysiłków twórczych pocieszającą frazą: „Panie Zdzisławie, Koszałek jest już całkiem dobry, ale nad Opałkiem musimy jeszcze trochę popracować”.

Relacja: Maria Lubieniecka

 

PROMOCJA KSIĄŻECZKI z HAMLETEM

 

Dziesiąta książeczka z Czarnej Serii z Hamletem poświęcona jest aktorce z Ukrainy – Łarysie Kadyrowej. Promocja odbywała się Bibliotece PWST. O aktorce ciepło opowiadała autorka książeczki – Ałła Pidłużna, dobrze znająca pracę i twórczość bohaterki publikacji. Natomiast o pracy nad tłumaczeniem i redakcją kolejno – Julia Rogowska i Maria Lubieniecka. Ta pierwsza okrasiła swoją wypowiedź wspomnieniami z dawnego Lwowa, kiedy to jako młodziutka dziewczyna chodziła na spektakle wielkiej Łarysy Kadyrowej, a dostać się na nie było prosto. Niezwykle serdecznie o ukraińskiej gwieździe mówił sypiący na prawo i lewo anegdotami profesor Bohdan Kozak z Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franko we Lwowie. Sama bohaterka także zabrała głos, ale najpiękniej mówiła swoją sztuką – obszernymi fragmentami spektaklu „Stara kobieta wysiaduje” Tadeusza Różewicza, czym pokazała cały kunszt aktorski. Co więcej, pokazała klasę prawdziwej artystki, albowiem nie miała, jak na scenie, świateł, kostiumu czy rekwizytów, a była tak samo przekonująca jak tam, a może i bardziej, użyła bowiem całej swojej wrażliwości, aby obudzić naszą wyobraźnię. Po spotkaniu wyznała: „Wrocław to dla mnie Grotowski, Różewicz, Geras i Fredro, którego dawno temu grałam. Jestem wdzięczna Gerasowi za to, co zrobił dla mnie jako aktorki. Wielu mówiło, że jestem wielką aktorką, a on zrobił coś konkretnego – wydał książkę o mnie. W czasie promocji nasłuchałam się tylu serdeczności, że siedziałam jak obraz. Nie nawykłam do tego. Każdy mówił tak ciepło. Byłam wzruszona. Występ przed wami był szczególnym spotkaniem. Nie potrzebowałam kostiumu, rekwizytów, sterty gazet – to ważne na scenie, w spektaklu. Tutaj nagromadziło się tyle dobrych emocji, że najważniejsza była samotność tej kobiety, w którą się wcieliłam. Dlatego nie potrzebowałam niczego innego. I dlatego, że ważne jest to, co się dzieje”.

 

WYIMKI Z POFESTIWALOWYCH RECENZJI

 

„Tak więc w nowych, lepszych, acz ascetycznych warunkach, ze sporym udziałem studentów szkoły w roli widzów, którzy także mieli swój dzień, aby zaprezentować własne etiudy, festiwal sprawiał wrażenie nowej imprezy, podczas której spotkali się przedstawiciele kilku generacji aktorów i zwolennicy rozmaitych stylistyk. W konkursie pojawiły się nazwiska takich osób jak m.in. Agnieszka Mandat, Małgorzata Bogdańska i Marcin Kwaśny, co poświadcza, że scena jednoosobowa ma się dobrze. Połowa spektakli została wyprodukowana przez teatry publiczne lub prywatne, co zdaje się znakiem czasu.

Kryzys sprzyja teatrowi jednego aktora, ponieważ koszty przygotowania i wystawienia monodramu są o wiele niższe niż spektaklu z dużą obsadą; teatry więc, borykając się z niedoborami w kasie, łatają często repertuar propozycjami jednoosobowymi.

Nie wszyscy jednak się sprawdzają w tej poetyce. Bywało, że nawet wybitni aktorzy przeżywali katastrofy. Mimo ryzyka nie brakuje chętnych do zmierzenia się z tą wymagającą formą, dlatego dzisiaj niemal każdy teatr ma w ofercie spektakl jednoosobowy (może poza teatrami narodowymi i jeszcze kilkoma).

(...)
Pewną nowością w polskich warunkach są spektakle o formule one man show (lub zbliżonej), będące pokazem siły komicznej aktora, mające na celu przede wszystkim dostarczenie widzowi kulturalnego wypoczynku. Nie ma w tym nic złego, jeśli trzyma to jakiś poziom. Ten typ spektaklu jednoosobowego bardzo rzadko pojawiał się na festiwalu, który ma na widoku poszukiwania artystyczne. Tym razem jednak w programie zobaczyliśmy one man show „Rozkwaś Polaka!” w wykonaniu Marcina Kwaśnego, aktora utalentowanego, obdarzonego dobrymi warunkami, jak to się mawiało dawniej, sprawnego, który dał pokaz umiejętności, ale tekst rozczarowywał. Początek i sam tytuł zapowiadały coś więcej, skończyło się jednak na zestawie stereotypowych skeczy.

(...)

Dyr. Wiesław Geras zadbał o podstawienie polskim wykonawcom międzynarodowego lustra. Tym razem był to daleki i bardzo bliski Wschód: indyjska tancerka Nirupama Rajendra i japoński aktor Rui Ishihara (wprawdzie w polskiej „Łagodnej” w reżyserii Dariusza Kunowskiego) oraz zaskakujące przedstawienie artysty z Białorusi, Walerego Szuszkiewicza, który połączył w jednym spektaklu tradycyjne walory metody Stanisławskiego z nowoczesnym do niej komentarzem (światła stroboskopowe, sceny pantomimiczne), a szło o sprawy poważne. Spektakl „Pytanie Dostojewskiego” pochodzi bowiem z „Braci Karamazow” i jest namysłem nad sensem przypowieści o Wielkim Inkwizytorze, czyli sensem życia”.

Tomasz Miłkowski, Przegląd

 

„Jedną z propozycji organizatorów tegorocznych Wrocławskich Spotkań Teatrów Jednego Aktora był spektakl indyjskich artystów. Maanini – Emotions of a lady In Love to poetycka opowieść o ośmiu stanach emocjonalnych kobiety. Wizja ta została zaczerpnięta ze staroindyjskiego tekstu Natyashastra. Niezwykle plastyczny sposób, w jaki ją przedstawiono, pozwolił, aby tak odległy kulturowo utwór mógł być zrozumiany i – co więcej –mógł zachwycić także we Wrocławiu.

Organizatorzy postanowili streścić historię Maanini, zanim jeszcze na scenie pojawiła się artystka. Z jednej strony jest to rozwiązanie dość radykalne, bo przed rozpoczęciem przedstawienia widzowie wiedzą, jak się ono zakończy – co w przypadku prapremiery (indyjski projekt był pokazywany po raz pierwszy właśnie na WROSTJI) może budzić pewien sprzeciw. Z drugiej zaś strony już podczas oglądania spektaklu niechęć spowodowana takim wstępnym spoilerem ustępuje miejsca wdzięczności.”(...) Kicz w tym wypadku nie ma wydźwięku pejoratywnego, bo estetyka ta wpisuje się w koncept Maanini wręcz idealnie. Gdyby z niej zrezygnować, zapewne spektakl straciłby wiele, a przede wszystkim nie tworzyłby tak spójnego i zmyślnie skonstruowanego projektu.

Katarzyna Mikołajewska, Teatralia Wrocław

„Na 46 edycji Wrostji wydarzyło się wiele – przeważnie dobrego i inspirującego dla teatru. W sobotę zaprezentowali się także Małgorzata Bogdańska, Bartosz Mazurkiewicz i Adrianna Jendroszek, z efektem lepszym lub gorszym; ale nadal wartościowym przesłaniem, podwyższając poprzeczkę, także wobec wystąpień z zeszłej edycji. Co to będzie za rok?”

Karolina Obszyńska, Teatralia Wrocław

 

TAK BYŁO w 2012

podczas WROCŁAWSKICH SPOTKAŃ z TJA

 

20.10.2012 (sobota) - 41. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Jednego Aktora
- SPEKTAKLE KONKURSOWE:

Ewelina Ciszewska „MARIA S.”, Ewelina Niewiadowska „TO MOJA MARILYN MONROE”
Agnieszka Przepiórska „I BĘDĄ ŚWIĘTA”, Piotr Zawadzki „AUDIENCJA V”, Małgorzata Bogdańska „MOJA DROGA B.”

- SPEKTAKLE TOWARZYSZĄCE:

Bartosz Mazurkiewicz „KONIEC” (laureat Turnieju Teatrów Jednego Aktora SAM NA SCENIE, Słupsk 2012), Adrianna Jendroszek „EGZAMIN” (laureatka XIII FeTA – Festiwalu ewentualnych Talentów Aktorskich, Wrocław 2012)

21.10.2012 (niedziela) - 41. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Jednego Aktora

- SPEKTAKLE KONKURSOWE:
Marcin Kwaśny „ROZKWAŚ POLAKA”, Agnieszka Mandat „PO SCHODACH”, Ewa Dąbrowska „MUR”, Mateusz Olszewski „NOVECENTO”, Caryl Swift „MATKA MEJRA I JEJ DZIECI”
- Publiczne ogłoszenie decyzji Jury i wręczenie nagród 41. OFTJA

22.10.2012 (poniedziałek) - Dzień Spektakli Zagranicznych
Walery Szuszkiewicz (Białoruś) „PYTANIE DOSTOJEWSKIEGO” wg „Braci Karamazow” F. Dostojewskiego, Nirupama Rajendra (Indie) „MAANINI – Lady in love”, Rui Ishihara (Japonia) „ŁAGODNA” wg Fiodora Dostojewskiego

23.10.2012 (wtorek) - Dzień Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej Filii we Wrocławiu
Sesja poświęcona prof. Stanisławowi Stapfowi, współzałożycielowi wrocławskiej Szkoły Teatralnej, długoletniemu dyrektorowi Wrocławskiego Teatru Lalek
Promocja publikacji z serii CZARNA KSIĄŻECZKA Z HAMLETEM
- Ałła Pidłużna, „Łarysa Kadyrowa. Szczęśliwa samotność aktorki”
- Etiudy studentów PWST
Wydział Lalkarski: Maciek Rabski „Bajka o rozczarowanym rumaku Romualdzie”, Karolina Zieleń „Kwiaty polskie”
Wydział Aktorski: Maja Wachowska „Uciekinierka”, Anna Kończal „Sonata jesienna” i „Z życia marionetek”, Kacper Sasin „Bliżej”, Monika Janik „Z życia dżdżownic“

- pokaz mistrzowski - Oleksandra Lyuta (Ukraina, Lwów) „SZALONA” Roman Horak

 

 
13. PREZENTACJI MONODRAMÓW na DOLNYM ŚLĄSKU 

W październiku – listopadzie 2012 roku spektakle jednoosobowe gościły w
12 miastach Dolnego Śląska. Łącznie zaprezentowano 18 spektakli.

 

● BOLESŁAWIEC, Teatr Stary: Bogusław Kierc „Mój trup”, Anna Skubik „Złamane paznokcie. Rzecz o Marlenie Dietrich”, Krzysztof Grabowski „Miłka” i „Patryk K.”

● LEGNICA, Teatr Modrzejewskiej, Scena Gadzickiego: Agata Kucińska „Żywoty świętych osiedlowych”
● SZCZAWNO ZDRÓJ, Teatr Zdrojowy: Ewelina Niewiadowska „To moja Marilyn Monroe”

● ZGORZELEC, Miejski Dom Kultury: Anna Skubik „Fedra”

● Monodramy Krzysztofa Grabowskiego:

BOGUSZÓW-GORCE, Miejska Biblioteka Publiczna Centrum Kultury; CHOJNÓW, Miejski Ośrodek Kultury; DUSZNIKI ZDRÓJ, Dworek im. Fryderyka Chopina, Park Zdrojowy; GŁOGÓW, Miejski Ośrodek Kultury; JAWOR, Jaworski Ośrodek Kultury, Teatr Miejski; STRZELIN, Strzeliński Ośrodek Kultury; WAŁBRZYCH, Wałbrzyski Ośrodek Kultury, Biały Kamień; ZIĘBICE, Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych im. Hipolita Cegielskiego;

 

Prezentacja odbyła się pod patronatem
MARSZAŁKA WOJEWÓDZTWA DOLNOŚLĄSKIEGO

 

Organizatorzy PREZENTACJI - Ośrodek Kultury i Sztuki oraz Wrocławskie Towarzystwo Przyjaciół Teatru zgodnie podkreślali, że pokaz spektakli w regionie udało się ja zorganizować dzięki szczególnemu zaangażowaniu dyrektorów oraz profesjonalizmowi pracowników dolnośląskich teatrów, ośrodków kultury i innych instytucji kulturalnych.

 

WROSTJA 2012 udało się zorganizować dzięki dużemu wysiłkowi Ośrodka Kultury i Sztuki oraz wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.

Na ręce dyrektora OKiS Piotra Borkowskiego słowa uznania kierujemy dla profesjonalnej pracy pani Karoliny Michalskiej-Cecot, natomiast na ręce pani rektor PWST prof. Elżbiety Czaplińskiej-Mrozek kierujemy podziękowania za duże zaangażowanie pani kanclerz Katarzyny Kostenko oraz kierownika technicznego teatru Andrzeja Kopczy.

Gazetka festiwalowa 99 powstała pod redakcją Elwiry Militowskiej i przyjaciół WROSTJA

 

Organizatorzy WROSTJA:

 

Ośrodek Kultury i Sztuki

Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie im. L. Solskiego. Filia we Wrocławiu

Wrocławskie Towarzystwo Przyjaciół Teatru

Biuro WROSTJA: Rynek-Ratusz 24, 50-101 Wrocław, tel/fax 48 071 344 10 46, 0 607 71 72 25

 

www.okis.pl , www.wrostja.art.pl, www.pwst.wroc.pl

 

1- 27 lutego 2013
Galeria Dolnośląskiego Centrum Informacji Kulturalnej OKiS,
Rynek-Ratusz 24, Wrocław

 

 

Ekspozycja jest autorskim zbiorem fotosów, kadrów i impresji fotograficznych uchwyconych na pięciu planach filmowych. Zdecydowana większość prezentowanych obrazów powstała przy największej produkcji pt. „Daisy. Wspomnienie minionego świata”. Autor poza rzemieślniczą pracą fotosisty podejmuje próbę odnalezienia w postaciach pozafilmowego wymiaru, skupia jak w soczewce kilkumiesięczne działania ekipy filmowej TVP Wrocław i Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu podczas realizacji cyklu dokumentalno-fabularyzowanego pt. „Dolny Śląsk Pełen Historii”, który realizowany  był we Wrocławiu, Kłodzku, Wałbrzychu, Bystrzycy Kłodzkiej, Lądku Zdroju, Trzebieszowicach oraz w innych inspirujących plenerach, a także miejscach które nieuchronnie dyktował scenariusz dokumentu.

Tomasz Wolak, rocznik ’83, fotograf, podróżnik, historyk z wykształcenia. Pasjonat dobrego kina, które bywa największą inspiracją. W fotografii często poszukuje cichego światła, różnorodnych horyzontów wizualnych i koncepcyjnych oraz społecznej wrażliwości którą najczęściej zamyka w kolorach czerni i bieli. Autor cyklu wystaw pt. „Marianna Orańska w monochromie” oraz „Westfryske en Eastfryske eilannen – Wyspy Fryzyjskie”. Jest w trakcie pracy nad autorską wystawą „Ocalony Meksyk”.

 Wernisaż: 7 lutego, godz. 17.00

Do tej pory wystawę można było obejrzeć w następujących miejscach:

Zamek Książ (23 XI 2011-16 II 2012)

Pijalnia Wód Mineralnych w Szczawnie-Zdroju (16 II- 20 III 2012)

Centrum Edukacji, Turystyki i Kultury w Stroniu Śląskim (20 III-20 V 2012)

Miejsko Gminny Ośrodek Kultury w Bystrzycy Kłodzkiej (20 IV-29 VI 2012)

Gmach TVP Wrocław (17 VII 2012– 30 I 2013)

 

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Patroni medialni: TVP Wrocław, Wrocławianin – magazyn Polski zachodniej i południowej

Partner projektu: Fundacja Polska Miedź

 

 

 

19 stycznia 2013, godz. 15.00
Bystrzyca Kłodzka, Kościół św. Michała Archanioła, pl. Marii Skłodowskiej-Curie 3

20 stycznia 2013, godz. 19.00
Lądek-Zdrój, Pijalnia Wód Mineralnych „Wojciech”, pl. Mariański 13

Spirituals Singers Band powstał w 1978 roku we Wrocławiu z inicjatywy Włodzimierza Szomańskiego. Jest najdłużej istniejącym zespołem wokalnym w Polsce, specjalizującym się w wykonaniach a cappella pieśni negro spirituals, gospels, traditional jazz, evergreens, kolęd, a także muzyki rozrywkowej. Efektem 29 lat działalności jest kilka tysięcy koncertów w kraju i zagranicą, liczne programy TVP i PR, a także znacząca artystycznie dyskografia, obejmująca dziesięć płyt.

Zespół wziął też udział w wielu festiwalach krajowych i zagranicznych, między innymi: „Wratislawia Cantans”, „Jazz Jamboree”, „Festiwal International de Chant Choral” (Nancy – Francja), „Unsere Zenit” (Berlin), I Międzynarodowy Festiwal Chóralistyki Jazzowej Poniewieżys (Litwa), Festiwal Jazzu Tradycyjnego (Breda – Holandia), „Jena Festiwal” (Niemcy), „Theatrium” (Wiesbaden – Niemcy), „Muzyka w starym Krakowie” , Międzynarodowy Festiwal Artystów Chrześcijan, „Gaude Mater”, Śląski Festiwal Muzyki Kameralnej, „Legnica Cantat”, „Goslar Tage der Kleinkunst”(Niemcy).

SSB wielokrotnie wyjeżdżał na tourneé zagraniczne po Europie. Odniósł również wielki sukces występując wraz ze światowej sławy amerykańską śpiewaczką – artystką Metropolitan Opera – Gwendolyn Bradley. Wspólnie przygotowany koncert pieśni spirituals oraz gospels został uznany za najbardziej znaczące wydarzenie artystyczne ostatnich lat. Dokonał wielu nagrań w studiu i na żywo dla PR i TVP. Ma na swoim koncie realizacje radiowo – telewizyjne we Francji, Niemczech, Austrii, Litwie, Holandii i Włoszech.

Dodatkowym nurtem w działalności artystycznej zespołu SSB jest dubbing bajek dla dzieci („Przygody Kropelek Wody”) oraz jego udział w nagraniach dźwiękowych dla potrzeb teatrów. W ciągu ostatnich sezonów zespół nagrał muzykę w postaci playbacków lub wziął w kilkunastu spektaklach w całej Polsce.

Za dokonania artystyczne członkowie zespołu zostali odznaczeni Krzyżami Zasługi, a SSB uhonorowany prestiżową nagrodą im. Vacka – Wacka Kisielewskiego, magazyn Jazz Forum w ankiecie „Jazz Top’92” w kategorii grup wokalnych przyznał im pierwsze miejsce w Polsce. Jest również dwukrotnym laureatem nagrody festiwalu „Old Jazz Meeting” oraz Nagrody Estrady Polskiej „Prometeusz 2000” za najwyższe osiągnięcia w sztuce estradowej. W 2007 roku zespół został nagrodzony przez Civitas Christiana nagrodą artystyczną im. Ks. Włodzimierza Pietrzaka, za wykonanie ”Missy Gospel’s” oraz „Jutrzni Gospel’s” oraz całokształt działalności artystycznej.

 

Koncert w Bystrzycy Kłodzkiej poprzedzą występy zespołów lokalnych

Program Koncertu

Godzina 15.00: Zespoły lokalne

Wilczanie z Wilkanowa
Waliszowianie z Nowego Waliszowa
Tarnawiczanki ze Starego Waliszowa
Łomniczanki ze Starej Łomnicy
Jagoda ze Starej Bystrzycy
Jarzębina z Bystrzycy Kłodzkiej
Cyraneczki z Gorzanowa

Godzina 16.00: Spirituals Singers Bend

Włodzimierz Szomanski
Aleksandra Sozanska-Kut
Agata Pinczuk-Burdzy
Marta Raczak-Idczak
Marek Dygdała
Artur Stężała

 

 

Mecenat:  Marszałek Województwa Dolnośląskiego 

1 lutego - 2 marca 2013

Dolnośląskie Centrum Fotografii "Domek Romański" Galeria OKiS,
pl. bpa Nankiera 8, wystawa, 1, 2 zł

 

 „Sztuka i propaganda. Od piktorializmu do dokumentu czasów II Wojny Światowej”. Prezentowany na wystawie zestaw prac fotografików sowieckich jest próbą ukazania przemian, które nastąpiły w fotografii radzieckiej po Rewolucji Październikowej 1917 roku. Na głoszone przez władze hasło „Sztuka dla ludu” odpowiedzieli młodzi twórcy włączając się w budowanie nowego ładu społecznego. Świeże spojrzenie przyczyniło się do istotnych zmian i wyznaczyło nowe kierunki w sztuce, co bardzo wyraźnie widać właśnie w fotografii. To ona, jak mało które medium mogła spełniać oczekiwania władz komunistycznego państwa i stać się elementem propagandy.

 

   Dla fotografii nastał trudny czas przełomu lat 20-tych i początku 30-tych, okres transformacji od obowiązującej tradycyjnej estetycznej, piktorialnej fotografii do nowoczesnego dynamicznego jej traktowania. W efekcie ukształtowały się trzy wyraźne kierunki.

 

   Pierwszy, to wywodząca się z wcześniejszych do rewolucyjnych czasów, powszechnie uznawana za przejaw tradycji burżuazyjnych tzw. fotografia salonowa. Najwybitniejszym przedstawicielem tego nurtu był Aleksander Grinberg (1885–1979) – współpracownik m.in. Sergieja Eisensteina. Jego akty w latach 30. zostały uznane na pornografię, przez co artysta został skazany na obóz pracy.

 

   Kolejnym, określanym „nurtem proletariackim” było pokazywanie życia takim jakie jest. A więc fotograficznym działaniem wywołującym określone stany emocjonalne poprzez zwracanie fotografiami uwagi, wzbudzanie emocji lub stymulowanie wrażliwości na określone problemy. Ten kierunek wyznaczyła grupa młodych fotografów – fotoreporterów wyspecjalizowanych w fotoreportażu i dokumentowaniu życia na potrzeby komunistycznej propagandy. Liderem nurtu był Arkadij Szajchet (1898–1959).

 

   I w końcu trzeci silnie związany z modernizmem, tworzący konstruktywistyczne podwaliny w sztuce, wywodził się ze środowisk twórców lewicowych, skupionych w Grupie „Październik”. Jego twórcą i intelektualnym filarem był Aleksander Rodczenko (1891–1956), bez wątpienia najwybitniejszy przedstawiciel sowieckiej awangardy. Zwolennikiem jedności sztuki z życiem i tzw. produktywizmu, radykalnej tendencji konstruktywizmu. Rodczenko zaczynał od malarstwa sztalugowego, następnie zajmował się sztuką użytkową, grafiką użytkową a w końcu fotografią. Pierwsze były fotomontaże o wyraźnych dadaistycznych wpływach niemieckich ale zaznaczonej konstruktywistycznej estetyce. Pod koniec lat 20-tych jego twórczość zdominowała czysta fotografia i to ona stała się podstawowym środkiem wyrazu. Nie uratowały Grupy dynamiczne konstruktywne kompozycje ani nowy język srebrowego obrazu. Zarzuty deformacji rzeczywistości i burżuazyjnego formalizmu, ale i naśladownictwo zachodnich twórców, doprowadziły w 1932 roku do zakończenia działalności Grupy.

 

   W połowie lat 30-tych odrzucono idee „proletariackiej sztuki”. W ramach prowadzonych przez NKWD czystek przestały istnieć przywołane wcześniej kierunki w fotografii. Aktywni twórcy ze względu na „społeczne zagrożenie” zostali w większości aresztowani i zesłani do łagrów. Wcześniej od wszelkich wpływów na sztukę odsunięty został Aleksander Rodczenko.

 

   Entuzjazm twórców młodego socjalistycznego państwa szybko został zgaszony. Totalitarny system z jego surową cenzurą przejął kontrolę nad sztuką i jej twórcami. Nastał czas jedynie słusznego realizmu socjalistycznego.

 

   Przygotowana wystawa jest próbą przedstawienia przemian, którym podlegała sowiecka fotografia w czasach optymizmu. Zgromadzone prace obejmują dokonania najwybitniejszych przedstawicieli poszczególnych kierunków. Zobaczymy na ekspozycji rosyjski piktorializm reprezentowany przez Aleksandra Grinberga (1885–1979), konstruktywizm, którego przykładem są fotogramy jego współtwórcy Aleksandra Rodczenki (1891–1956), Borysa Ignatowicza (1899–1976) i Michaiła Prechnera (1911–1941) oraz najliczniej prezentowany fotoreportaż i dokument wojenny – Arkadija Szajcheta (1898–1959), Emmanuiła Jewzierichina (1911–1984), Мarka Markow-Grinberga (1907-2006), Georgija Petrusowa (1903–1971), Georgija Lipskerowa (1896–1977), Jewgienija Chałdeja (1917–1997), Anatolija Jegorowa (1907–1986), Iwana Szagina (1904–1982), Aleksandra Ustinowa (1909–1995).

 

Fotografie wybrane do wystawy pochodzą ze zbiorów Związku Fotografów Rosji. Pierwsza ich odsłona w Polsce miała miejsce Warszawie w 2012 r. w Starej Galerii ZPAF, gdzie kuratorem z strony rosyjskiej był Andrej Baskakow. Wrocław jest drugim miastem, w którym będzie można obejrzeć wystawę.

Kuratorem wystawy i autorem tekstu jest dr Mariusz Wideryński.

Ekspozycja dostępna będzie dla zwiedzajacych do 2 marca 2012 r.

Wernisaz odbył się 1 lutego 2013 r.

Organizator:

Dolnośląskie Centrum Fotografii „Domek Romański”
Galeria Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu
Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Patroni medialni:

Pismo Artystyczne "Format", FotografiaKolekcjonerska.pl, Punkt Indormacji Kulturalnej, O.pl, kulturaonline.pl, TVP Wrocław, Miesięcznik "Odra"

 

Mecenat:  Marszałek Województwa Dolnośląskiego

Galeria jest czynna od poniedziałku do soboty w godz. 10.00-18.00.
Bilety – 2 zł, ulgowe 1 zł, w poniedziałki wstęp bezpłatny.

 

 

Zapraszamy do zapoznania się z listą kilku STYCZNIOWYCH koncertów odbywających się na Dolnym Śląsku, które zebrało Dolnośląskie Centrum Informacji Kulturalnych OKiS. Wykaz propozycji wybraliśmy z bardzo szerokiej palety imprez odbywających się we Wrocławiu i regionie. Zachęcamy do komentowania i dzielenia się swoimi wyborami na  facebook.com /informacja kulturalna

 

 

WROCŁAW

ZAKOPOWER. Koncert Świąteczny, góralskie pastorałki i tradycyjne kolędy.
5 stycznia 2013, 18:00, Sala Audytoryjna w Regionalnym Centrum Turystyki Biznesowej (kompleks Hali Stulecia), ul. Wystawowa 1

Sentymentalny, mocno osadzony w tradycji skalnego Podhala, ale i ze współczesnym rockowym zacięciem. Rozbudowane instrumentarium od tradycyjnych skrzypiec, dudów podhalańskich, fujary słowackiej, po gitarę, perkusję, instrumenty perkusyjne, bas, czy właściwą jazzowi sekcje dętą, gwarantuje że słuchacz nie może się nudzić.. Program to tradycyjne polskie, podhalańskie kolędy ale zdziwiłby się ten, kto spodziewa się tylko klasycznych wykonań. Więcej

 Noworoczny Koncert Symfoniczny
5 sty 2013, 20:00, Hala Stulecia, ul. Wystawowa 1

Jednym z najbardziej znanych wydarzeń w świecie muzyki klasycznej jest niewątpliwie Noworoczny Koncert Wiedeński.
Wystąpi Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Wrocławskiej im. W. Lutosławskiego. W czasie tego wieczoru pięćdziesięciu muzyków pod batutą Jana Miłosza Zarzyckiego wykona arie z najsłynniejszych światowych oper i operetek, takich jak „Zemsta nietoperza”, „Traviata” czy „Wesoła wdówka”. Noworoczny Koncert Symfoniczny zapoczątkuje obchody setnej rocznicy powstania tego wyjątkowego obiektu jakim jest Hala Stulecia. Więcej

 JAZZ JAM SESSION Sławek Dudar Quartet
7 sty 2013, Centrum Sztuki Impart, ul. Mazowiecka 17

Stałych bywalców oraz wszystkich miłośników jazzu Centrum Sztuki Impart zaprasza w poniedziałek , 07.01.2013r., o godzinie 19:30 do Kawiarni "Autrograf" na pierwsze w nowym roku jam session prowadzone przez Sławka Dudara i jego Quartet. Więcej

 

Joszko Broda i Dzieci z Brodą „Na dunaj. Kolędy ze Wschodu”
12 stycznia 2013, 19:30, Kościół św. Elżbiety

„Na Dunaj. Kolędy ze Wschodu” to jeden z najoryginalniejszych projektów w dziedzinie kolędniczej jaki powstał przez ostatnią dekadę. Są na niej autentyczne wykonania kolęd zapisane od najstarszych mieszkańców regionu lubelskiego, wydobyte z Archiwum Etnolingwistycznego UMCS, oraz nowe, folkowe aranżacje tych samych kolęd, w wykonaniu młodzieży pod kierunkiem znanego artysty muzyka, Joszka Brody. Jest to więc i dokument tradycyjnego śpiewu regionalnego, i zapis nowych wykonań, a w całości — próba ożywienia pewnej cząstki dziedzictwa kulturowego Kresów Wschodnich. Więcej

 Grażyna Łobaszewska
13 sty 2013, 19:00, Sala Koncertowa Radia Wrocław, ul Karkonoska 10

Grażyny Łobaszewskiej reklamować nie trzeba i nie wypada. Jej wyjątkowy głos brzmi równie dobrze, jak zawsze i śpiewa piosenki, jakich nie było dawno. Grażyna Łobaszewska i jej najnowsza płyta „Przepływamy”.  Zapraszamy na spotkanie z wielką damą polskiej piosenki. Więcej

 

 

 BLUESOWE JAM SESSION
15 sty 2013, 19:30, Centrum Sztuki Impart, ul. Mazowiecka 17

Pierwsze w nowym roku bluesowe jam session! Bywalcom przypominamy, a nowych fanów bluesowego grania informujemy, że odbywają się one raz w miesiącu we wtorki. Więcej

 

 BEATA LERACH W Twoją stronę wołam
17 sty 2013, 19:00, Centrum Sztuki Impart, ul. Mazowiecka 17

Ten koncert, to sceniczna próba spojrzenia oczyma duszy młodej kobiety na uczucia, miłość, relacje z mężczyznami, inspirowana twórczością wielkich artystów polskich i zagranicznych.
Znajdą się w nim utwory między innymi Agnieszki Osieckiej, Przybory i Wasowskiego, Seweryna Krajewskiego, Krystyny Prońko, Basi Trzetrzelewskiej, Patrici Kaas, Natalie Cole. Będzie w nim również miejsce na kilka kompozycji autorskich. Klimat koncertu tworzą z jednej strony liryczne, ciepłe, kojące serce ballady, z drugiej – energetyzujące i pełne temperamentu utwory. Wszystko to wzbogacone zostało kameralną, ale nowoczesną aranżacją. Jest to koncert, w którym każdy ma szansę znaleźć coś dla siebie, a artystka ma nadzieję zarazić słuchaczy pogodną i pozytywną energią. Więcej

 James Harries
18 sty 2013, 20:00, Cafe Borówka, ul. Świdnicka 38a

Pomimo, że w Polsce dopiero zdobywa popularność, warto wiedzieć, że James to nie nowa postać na scenie muzycznej. Ma na koncie sześć albumów, dwie EP-ki, świetne recenzje w branżowej prasie i koncerty na całym świecie (ostatnio odwiedził Izrael, Chiny, Niemcy, Wietnam, Holandię i Słowację). Jego muzyka to wypadkowa folku, alt country i bluesa.

 

 Koncert Noworoczny Golec uOrkiestra
18 sty 2013, 19:00, Miejski Ośrodek Kultury, pl. Konstytucji 3 Maja 2, Głogów

Zespół założony przez braci Pawła i Łukasza Golców z Milówki w 1998 roku.
W tym samym roku zespół wydał swój debiutancki album Golec uOrkiestra 1 nagrany w marcu 1999 roku w Bielsku-Białej. Podczas koncertu sylwestrowego na Placu Zamkowym w Warszawie grupa wykonała utwór "New York Baca Millenium Song" w towarzystwie Michała Urbaniaka, Urszuli Dudziak, Miki Urbaniak, Marcina Pospieszalskiego i Michała Sęka. Więcej

 

 

 KNŻ - Kazik Na Żywo
18 sty 2013, 20:00, Klub Alibi, ul. Grunwaldzka 67

Polska grupa wykonująca muzykę z pogranicza rapcore i rocka.
Zespół (początkowo pod nazwą Kazik) powstał w 1991 roku w składzie: wokalista Kazik Staszewski, gitarzysta Adam "Burza" Burzyński, basista Michał "Kwiatek" Kwiatkowski oraz perkusista Kuba Jabłoński. Formacja grała początkowo wyłącznie utwory z solowych projektów Kazika, później uległo to zmianie. Więcej

 

 Ethno Jazz Festival: Yasmin Levy
22 sty 2013, 19:00, Wrocław, Synagoga Pod Białym Bocianem, ul. Włodkowica 7

Największa gwiazda izraelskiej sceny world music zawita ponownie do Wrocławia.
Już 22 stycznia 2013 r. pieśniarka   łącząca  w swojej twórczości żydowsko -hiszpańskie ladino z andaluzyjskim flamenco, wystąpi w Synagodze pod Białym Bocianem inaugurując  nowy sezon koncertowy Ethno Jazz Festivalu. Więcej

 3 Noworoczny Koncert Charytatywny
26 sty 2013, 18.00, Filharmonia Wrocławska, ul.Piłsudskiego 19

Do trzech razy sztuka? W tym przypadku na pewno tak! Już 3 stycznia Noworoczny Koncert Charytatywny. Jak zwykle gospodarzami koncertu będą panowie z Kabaretu Neo-Nówka, a muzykującymi gośćmi - L.U.C, Me Myself and I, Janek Samołyk i Formacja Chłopięca Legitymacje. Wszyscy związani z Wrocławiem, z Dolnym Śląskiem. I to jest ważne, bo Fundacja Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci, która otrzyma cały dochód z tego grania, też działa na terenie województwa dolnośląskiego. W czasie trwania koncertu odbędzie aukcja charytatywna. Więcej

 

 Please The Trees
29 sty 2013, Klubogaleria Szajba, ul. św. Antoniego 2-4

Gwiazdy czeskiej alternatywy przybywają do Polski! Zespół przyjeżdża do naszego kraju na piątą trasę koncertową. Tym razem grupa promować będzie swój nowy, trzeci w dyskografii, album „A Forest Affair”. Płyta została nagrana w USA, a dziennikarze w Europie i za oceanem już piszą, że to najlepsza rzecz, jaką dotychczas Please The Trees stworzyli! Specjalnym gościem trasy będzie Ali Warren, songwriter z Wielkiej Brytanii.

Więcej

 

 DOLNY ŚLĄSK

Marcin Wyrostek i Tango Corazon Quintet - TANGO MUSIC & DANCE SHOW
4 sty 2013, 18:00, Oleśnica, Miejski Ośrodek Kultury i Sportu w Oleśnicy, ul. Kochanowskiego 4

Występ inspirowany jest twórczością argentyńskich kompozytorów tanga. W ramach muzyczno-tanecznego show muzykom na scenie towarzyszą pary taneczne. Pełne dramaturgii choreografie w wykonaniu m.in.: Ani Głogowskiej (Taniec z Gwiazdami), Jana Klimenta (Taniec z Gwiazdami) i Tomasza Barańskiego (You Can Dance) tworzą wspaniałe widowisko. W trakcie koncertu wybrzmiewać będą zarówno argentyńskie tanga, jak i folkowe nuty muzyki bałkańskiej. Więcej

Noworoczna Gala Operowo-Operetkowa
4 sty 2013 – 5 sty 2013, Bolesławiec, Teatr Stary, ul. Teatralna 1

W pięknym wnętrzu barokowego bolesławieckiego Teatru zabrzmią czardasze, walce, toasty, miłosne arie i duety, czyli najsłynniejsze kompozycje operowe i operetkowe z oper V. Belliniego, J. Offenbacha, L. Debilesa, G. Verdiego, G. Gershwina oraz operetek F. Lehara i I. Kalmana.
Sprawcą tego wyjątkowego wydarzenia będzie Sonotrio Ensemble. Więcej

 

 

LESZEK ŻĄDŁO EUROPEAN ART ENSEMBLE
4 sty 2013, 18:00, Lubin, Centrum Kultury MUZA, ul. Armii Krajowej 1, Lubin

Muzyczny dorobek Leszka Żądło to ponad 80 płyt, w których nagraniu uczestniczył, nagrania radiowe i telewizyjne, liczne koncerty, także charytatywne (m.in. w celu organizowania pomocy dla Polaków podczas trwania stanu wojennego), organizacja warsztatów dla młodych muzyków w Niemczech i w Polsce. Leszek Żądło był trzecim i ostatnim partnerem życiowym znanej polskiej aktorki Barbary Kwiatkowskiej znanej miedzy innymi z filmów Ewa chce spać i Jowita. Więcej

 

Koncert Kolęd
6 sty 2013, 20:00, Karpacz, muzyka, wstęp wolny

Miejsce: Kościół parafialny p.w. Nawiedzenia N.M.P, przy ul. Konstytucji 3 Maja 44
Koncert współcześnie zaaranżowanych kolęd w wykonaniu młodego zespołu "Ravioli", w którego skład wchodzą studenci i absolwenci z Karpacza, Miłkowa, Legnicy i Wrocławia. W listopadzie tego
roku zespół zajął II miejsce na Festiwalu Piosenki Studenckiej "Pryzmat" w Legnicy. Zachwyceni pięknem polskich kolęd, chcemy to piękno pielęgnować i dzielić się nim z innymi. Więcej

 

Koncert Artystów Teatru Muzycznego w Poznaniu - Roztańczony Koncert
13 sty 2013, 17.00, Oleśnica, Miejski Ośrodek Kultury i Sportu w Oleśnicy, ul. Kochanowskiego 4

Podczas występu usłyszymy znane arie z operetek i musicali, m.in.  ,,Wesoła wdówka", ,,Księżniczka Czardasza", ,,My Fair Lady", ,,Cabaret". Utwory wykonają soliści z Teatru Muzycznego w Poznaniu : Daniel Kustosik, Karolina Garlińska-Ferenc,  Marzena Małkowicz oraz Wiesław Paprzycki.  Artystom na scenie będzie towarzyszyć para baletowa, która wykona piękne układy taneczne.

 

James Harries
17 sty 2013, 18:30, Oborniki Śląskie, Salonik 4 Muz, ul. Piłsudskiego 13

Pomimo, że w Polsce dopiero zdobywa popularność, warto wiedzieć, że James to nie nowa postać na scenie muzycznej. Ma na koncie sześć albumów, dwie EP-ki, świetne recenzje w branżowej prasie i koncerty na całym świecie (ostatnio odwiedził Izrael, Chiny, Niemcy, Wietnam, Holandię i Słowację). Jego muzyka to wypadkowa folku, alt country i bluesa. Więcej

 

Koncert Noworoczny Golec uOrkiestra
18 sty 2013, 19:00, Miejski Ośrodek Kultury, pl. Konstytucji 3 Maja 2, Głogów

Zespół założony przez braci Pawła i Łukasza Golców z Milówki w 1998 roku.
W tym samym roku zespół wydał swój debiutancki album Golec uOrkiestra 1 nagrany w marcu 1999 roku w Bielsku-Białej. Podczas koncertu sylwestrowego na Placu Zamkowym w Warszawie grupa wykonała utwór "New York Baca Millenium Song" w towarzystwie Michała Urbaniaka, Urszuli Dudziak, Miki Urbaniak, Marcina Pospieszalskiego i Michała Sęka. Więcej

 

 

Ray Wilson
24 sty 2013, 19:00, Bolesławiec, Kino Forum

Jeden z najwybitniejszych wokalistów z Wielkiej Brytanii - ponownie w Bolesławcu! Genesis Classic - Ray Wilson & Quartet przedstawią największe przeboje zespołu Genesis oraz autorski repertuar Raya Wilsona. W programie koncertu usłyszymy również najbardziej znane kolędy anglojęzyczne, m.in.: Silent Night, White Christmas, Let It Snow, Santa Claus Is Coming To Town, Oh Holy Night, Marry Christmas Baby, All I Want For Christmas Is You, Jingle Bells, Last Christmas. Więcej

João de Sousa & Fado Polaco
26 sty 2013, 19:00, Jelenia Góra, Jeleniogórskie Centrum Kultury, Sala Widowiskowa, ul. Bankowa 28/30

Płyta João de Sousa & Fado Polaco to współczesne połączenie portugalskiego dziedzictwa muzycznego: Fado i folkloru z polską kreatywnością i zmiennością. Wprawiony odbiorca może odnaleźć w Fado Polaco odwołania nawet do bogactwa muzycznego przedwojennej Polski, jak w duecie João z Natalią Grosiak „Miłość ci wszystko wybaczy”. Więcej

 

 

Materiały opracowane przez Dolnośląskie Centrum Informacji Kulturalnej OKIS
Więcej na: dcik.pl