Współczesna forma medalu pozwala na wypowiedzi wieloznaczne z podtekstami, co w powiązaniu z bardzo zróżnicowaną formą plastyczną  tworzy jedyne w sobie  zakodowane znaki. Dzieła wielu artystów są zarówno bliskie wypowiedziom figuralnym, jak również abstrakcyjnym. Każde z nich opowiada swoja własną historię.

Józef Stasiński, nestor polskich współczesnych medalierów w bardzo interesujący sposób wypowiadał się na temat współczesnego medalierstwa mówiąc, że medal był i jest dokumentem czasu, w którym powstaje, ale chce go poszerzyć o dodatkowe wartości wyrazowe, ażeby mówił o chwili, tej ulotnej, nie zasługującej na długie opisywanie: o chwilach, z których składają się nasze dni i dzięki którym zapamiętujemy koloryt otaczających nas zjawisk.  Artysta lubi formy jasno określone, dosłowne swoją dosłownością, dotykalną dokumentacją, podające główny temat i równoległe formy kontrastujące z nim, na poły abstrakcyjne, a jednak pozwalające odbiorcy na jego własny sposób kontynuować myśl podaną. Te i podobne przemyślenia spowodowały powstanie tak zwanego medalu otwartego.

To medal, który nie ma końca, który można stale uzupełniać notując w nim nowe spojrzenia, czy eksperymenty formalne, którego jednakowe elementy tak bardzo się różnią poprzez zawarte w nim treści. Wyraża on wspólną nam wszystkim chęć „zapisania się” – by nie przeminąć bez śladu. Spostrzeżenia te Józef Stasiński rozpoczął we wczesnych latach siedemdziesiątych, realizując je przez wszystkie minione lata pracy twórczej.

Przywołałam te słowa, gdyż są bardzo trafnym opisem zagadnień,  z którymi zmagają się i dzisiejsi medalierzy. Temat jest wiec wciąż aktualny. Artyści  często realizują serie tematyczne, w których każdy kolejny medal, czy plakieta dopowiadają coś nowego do głównego tematu, lub wprowadzają nowe wątki. Jest to swoisty sposób rozmowy z widzem, który może poruszony temat sam rozwijać i dopowiadać.

Współczesny medal, to właściwie „medalierska rzeźba”, gdyż powoli taki właśnie sposób kreowania medali coraz częściej dominuje. Często zaskakują nas coraz śmielsze rozwiązania formalne, w których trudno jest dopatrzyć się bezpośrednich związków z nowożytnym medalierstwem klasycznym. Nie znaczy to jednak, że tradycyjna  formuła medalu, sięgająca swymi korzeniami włoskiego odrodzenia, dziś została zapomniana.

Wyrazem tego jest również prezentowana ekspozycja. Artyści oraz organizatorzy wystawy mają nadzieję, że prezentowane prace przysporzą zwiedzającym wielu satysfakcjonujących przeżyć i wzruszeń.

Tekst: Barbara Kozarska-Orzeszek

Kuratorzy wystawy: Krystyna Zięba, Bronisław Kowalewski

Wystawa została zorganizowana przez Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu w ramach Spotkań Wyszehradzkich. Swoją premierę miała w Muzeum Miejskim Wrocławia w Pałacu Królewskim w dniach 21 marca - 27 kwietnia 2014.

Dofinansowano ze środków budżetu Województwa Dolnośląskiego: