Wydawnictwo i wystawa prezentujące sztukę Eugeniusza Gepperta zmierzają do analizy i pokazaniu dzieł malarza powstałych po 1945 roku, kiedy to dokonała się synteza dotychczasowych poszukiwań i inspiracji oraz ostatecznie skrystalizował się własny styl artysty. Sztuka Gepperta, mimo ewolucji, jakiej uległa w okresie powojennym, stanowi wciąż spójną całość. Wojna oraz zmiana środowiska z krakowskiego na wrocławskie nie są tu wcale cezurą – po 1945 roku artysta nadal rozwija tendencje z okresu przedwojennego, wzbogacając je o nowe doświadczenia, inspiracje i własne poszukiwania artystyczne. Geppert odchodzi od realizmu w stronę symbolizmu i geometryzacji, chociaż jego sztuka do końca pozostaje figuracyjna. Artysta stopniowo zastępuje jednak w swoich płótnach rzeczywistość realną światem własnej wyobraźni, marzeń i wspomnień. Mimo to pewne charakterystyczne motywy zaczerpnięte ze świata natury, a po części z literatury, pozostają wciąż obecne w jego twórczości, choć pojawiają się w zupełnie odrealnionej scenerii i nabierają nowych znaczeń. Następuje wypracowanie nie tylko własnego stylu malarskiego, ale swoistego języka artystycznego, operującego zestawem podstawowych postaci i przedmiotów-symboli. Dzięki temu malarstwo to nabiera indywidualnego charakteru i specyficznej melancholijnej atmosfery.

W książce analiza i interpretacja wybranych dzieł z powojennego okresu twórczości Gepperta dokonana została na różnych płaszczyznach. W pierwszym rozdziale są zanalizowane wpływy sztuki poszczególnych twórców i nurtów artystycznych na styl malarstwa Gepperta. Rozdział drugi poświęcony jest problemowi relacji malarstwa Gepperta z literaturą, autorka podejmuje próbę wyjaśnienia, na czym polega epicki bądź poetycki charakter jego dzieł, a także porusza problem literackiej i malarskiej płaszczyzny ich interpretacji. W kolejnej części skupia się na analizie eksploatowanych przez artystę motywów i tematów malarskich oraz na próbie odczytania ich znaczenia. Przedmiotem rozdziału czwartego jest analiza problemu melancholii w malarstwie Gepperta (w oparciu o rozważania W. Bałusa) oraz interpretacje wybranych dzieł twórcy metodą hermeneutyczną. Rozważania zakończone są próbą określenia roli Gepperta w środowisku artystycznym Wrocławia i wpływów, jakie wywarł on na następne pokolenia twórców.

Konferencja prasowa
odbyła się w piątek 25 października 2013 roku o godz. 14,00
w Pałacu Królewskim przy ul. Kazimierza Wielkiego 35 we Wrocławiu.

W programie oprowadzanie po wystawie przez autorkę - kuratora wystawy oraz przedstawienie koncepcji książki.

W konferencji udział wzięli:
Piotr Borkowski - Dyrektor Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu
Maciej Łagiewski - Dyrektor Muzeum Miejskiego Wrocławia
Bronisław Kowalewski - Dyrektor Dolnośląskiego Festiwalu Artystycznego 
Bogdan Górecki – Historyk sztuki, kurator wystaw

Książka Dominiki Kowalewskiej pt. Eugeniusz Geppert. W nierzeczywistość przygotowana została w ramach Dolnośląskiego Festiwalu Artystycznego.

Mecenat nad Dolnośląskim  Festiwalem Artystycznym Sprawuje Rafał Jurkowlaniec - Marszałek Województwa Dolnośląskiego.

Książka została wydana pod patronatem prof. Piotra Kielana – Rektora Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu.

Wydawnictwo dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego.

Organizatorzy:

Mecenat:  Marszałek Województwa Dolnośląskiego

Kostas Kiritsis, artysta posługujący się fotografią, głównym motywem i najbardziej znaczącą formą swoich prac uczynił książkę – symbol odchodzącej epoki. Ze swoich fotografii tworzy unikatowe książki, które stanowią requiem dla tej formy przekazu; są hołdem składanym jej przez obraz.

W twórczości tego artysty stale obecna jest inspiracja opowiadaniami Jorge Luisa Borgesa z tomiku Fikcje, a szczególnie Biblioteką Babel. Jednak w jego pracach to nie fikcja dominuje nad rzeczywistością, ale odwrotnie – materialny konkret wdziera się w świat fikcji, tworząc „realne metafory”. Tworzywem swoich prac Kostas Kiritsis uczynił papier, który jest nie tylko podłożem obrazu, ale także jego dopełnieniem, nadającym mu byt realnego obiektu z własnym życiem i historią. Dokonywane przez niego ingerencje w obraz prowadzą do destrukcji fotografii-przedmiotu, czyniąc z niej symboliczny relikt, świadectwo czasu i jego przemijania. Zestaw prac tworzących wystawę sięga do symboliki wszystkich trzech form tego szczególnego przedmiotu, jakim jest książka: księgi, książki i książeczki. Wielkie księgi, o rozmiarach przekraczających wzrost człowieka, do których wnętrza można wejść, spacerując miedzy kartami – to niezwykłe doświadczenie dla widza. W ramach ekspozycji są też obecne małe książeczki, zamknięte w podświetlonych pojemnikach-szkatułkach. Ich zawartość ukazuje osobistą małą apokalipsę kogoś, kto chodząc po ulicach tętniącego życiem ogromnego miasta myśli o tym, że to wszystko, co dzieje się teraz, właśnie mija i wkrótce nie będzie po tym już nawet śladu…

Prawdziwa wolność twórcza – swobodne poszukiwanie własnych oryginalnych form – przynosi najciekawsze rezultaty wówczas, gdy oparta jest na poszanowaniu tradycji i zrozumieniu jej wartości – taki wniosek można wynieść z kontaktu z pracami Kostasa Kiritsisa. Może to zanurzenie w trzech kulturach jednocześnie: greckiej, polskiej i amerykańskiej pozwala temu artyście tak swobodnie poruszać się między tradycją a nowatorstwem?

Tekst: Elżbieta Łubowicz - kurator wystawy

Kostas Kiritsis, ur. w 1962 roku w Szczecinie. Mieszka w Nowym Jorku. W latach 1980-1986 studiował na Politechnice Szczecińskiej, a w latach 1992-1995 w School of Visual Arts w Nowym Jorku. Indywidualne wystawy prezentował m.in. w Warszawie (CSW Zamek Ujazdowski, 1999), Wrocławiu (Galeria Awangarda BWA, 2004), Poznaniu (w ramach Biennale Fotografii, 2003) oraz w Sztokholmie (1999), w Aarhus w Danii (2005) i w Nowym Jorku (2003, 2011).

Wernisaż wystawy odbył się 3 września, o godz. 17.00

 spotkanie autorskie Kostasa Kiritsisa 3 września 2013, godz. 18.30
Galeria Entropia, Wrocław, ul. Rzeźnicza 4

Relacja fotograficzna z wydarzeń tutaj

Ekspozycja będzie prezentowana do 10 października 2013

Wydarzenie na facebook.com

Materiały prasowe

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu

Wystawa zorganizowana w ramach Dolnośląskiego Festiwalu Artystycznego

Współorganizator: Muzeum Miejskie Wrocławia

Kurator wystawy: Elżbieta Łubowicz

Wystawa fotografii „Bruno Schulz – Klisza Werk – Transgresiones” to dwudziesta już odsłona unikalnego eksperymentu twórczego nieformalnej żywieckiej grupy Klisza Werk założonej przez Mariusza Kubielasa. Skupia ona, prócz jego najbliższego współpracownika, Jakuba Grzywaka także wieloosobowy zespół modeli-aktorów, którzy od 2009 roku wspólnie inscenizują i utrwalają na kliszy fotograficznej parateatralne działania zainspirowane twórczością Brunona Schulza. Nie są to jednak bynajmniej ilustracje do prozy tego pisarza, lecz próby stworzenia wizualnego i mentalnego ekwiwalentu jego wizji. Wzbogaca je krytyczna – estetyczna i historyczna perspektywa współczesności i transmedialna świadomość twórców projektu.

Na ekspozycję, wzbogaconą o rekwizyty rodem z drohobyckiego „Sanatorium pod Klepsydrą” i ze „Sklepów cynamonowych” złożą się przede wszystkim fotografie czarno-białe wykonywane od 2004 roku metodą określaną przez samych twórców „fotografią czystą, bezpośrednią”, a więc wolną od jakichkolwiek modyfikacji komputerowych i fotomontażu, opartą wyłącznie na tradycyjnych manualnych procedurach. Niekiedy ostateczny efekt poprzedza więc kilkanaście zdjęć jednego ujęcia, niekiedy zaś nawet kilka filmów. Artyści grupy Klisza Werk prowadzą skrupulatne notatki i dokumentację procesu twórczego, m.in. księgę wywoływania negatywów. Aby wykonać fotografię „lewitującego ojca” naświetlili dziesięć filmów... Te jedyne w swoim rodzaju fotografie zawierają wizualną kwintesencję scenariuszy i wielotygodniowych „teatralizacji” wnętrz oraz studiów światła, pozwalających wykreować oniryczną aurę.

Równoległy wobec czarno-białego jest drugi, barwny zestaw prac, wykonywany techniką cyfrową od 2009 roku, będący przede wszystkim dokumentacją pracy na planach zdjęciowych i odsłaniający kulisy skomplikowanego procesu twórczego. 

Dotychczasowe odsłony tego projektu przyjęte zostały entuzjastycznie m.in. w galerii „Korytarz“ w Jeleniej Górze, w Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, w ramach monumentalnej ekspozycji w Muzeum Miejskim w Żywcu, i festiwalu Bruno4ever Festiwal w Lublinie oraz w „małej ojczyźnie” Brunona Schulza w Drohobyczu. We Wrocławiu zainteresowanie wzbudziły dotychczas wybrane fotografie z cyklu U Schulza, prezentowane dotychczas na wystawie „Mit i Melancholia” w Muzeum Współczesnym w lutym 2012 roku. Obecna ekspozycja, mająca właściwie charakter podsumowania dotychczasowego dorobku Mariusza Kubielasa i Jakuba Grzywaka, ukaże całokształt projektu, w tym większość spośród dotąd powstałych prac czarno-białych.

Wystawie towarzyszyć będzie starannie przygotowany przez kuratorkę wystawy – Lidię Głuchowską katalog w języku polskim i angielskim, zawierający oprócz reprodukcji wystawionych prac także „didaskalia” teatralnych działań, które uwieczniają, a więc z jednej strony fragmenty inspirującej je prozy Brunona Schulza, a z drugiej metaforyczny tekst autorów fotografii w postaci poetyckich tytułów, będących swoistą reinterpretacją jego literackich i plastycznych dokonań. Publikacja ta nie tylko porządkuje i podsumowuje dotychczasowy dorobek grupy Klisza Werk, lecz również ukazuje bogactwo multimedialnych kontekstów kulturowych, w jakich należy go rozpatrywać, w tym teatralnych, filmowych i fotomontażowych adaptacji twórczości autora „Republiki marzeń”. Uświadamia on również, iż w fotograficznym projekcie „U Schulza“ sens kształtowany jest komplementarnie na pograniczu cytatu z jego twórczości i obrazu stworzonego oraz tytułu nadanego całości przez autorów parateatralnego przedsięwzięcia. Projekt ten, będąc próbą transmedialnej interpretacji dorobku Brunona Schulza, przyczynia się do reintegracji słowa i obrazu, i zaprasza do konfrontacji z drohobyckim „autentykiem”.

Jakub Grzywak, urodzony w 1978 roku w Żywcu. Absolwent policealnej szkoły fotograficznej w Bielsku Białej oraz Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie kierunek Animacja Społeczno-Kulturalna.

Mariusz Kubielas, urodzony w 1953 roku w Żywcu. Absolwent Wyższego Studium Fotografii w Jeleniej Górze oraz Uniwersytetu Zielonogórskiego, Instytut Sztuk Pięknych, kierunek malarstwo, specjalność fotografia.

Kurator wystawy, autor tekstu i redaktor katalogu: Lidia Głuchowska.

Wernisaż odbył się 18 kwietnia o godz. 17.00

Podczas wernisażu wystawy  odbyła się prapremiera filmu autorstwa Jurija Gashaka, „Kobieta i koń”, który zrealizowany został jesienią 2012 w Starej Synagodze w Drohobyczu przy okazji festiwalu Brunona Schulza.
Więcej o filmie na: http://ewamaria2013texts.wordpress.com/2013/03/22/kobieta-i-kon-rewers/

Cały film można obejrzeć tutaj.

Organizatorzy:

 Partnerzy:

Patronat medialny:

Artyści:
Azorro, Basia Bańda, Wojciech Bąkowski, Agata Bogacka, Monika Drożyńska, Pola Dwurnik, Aneta Grzeszykowska, Elżbieta Jabłońska, Zuzanna Janin, Łukasz Jastrubczak & Małgorzata Mazur, Katarzyna Józefowicz, Katarzyna Kozyra, Robert Kuśmirowski, Maess, Cecylia Malik, Malwina Niespodziewana, Hanna Nowicka, Joanna Pawlik, Joanna Rajkowska, Wilhelm Sasnal, Maciej Sieńczyk, Janek Simon, Mariusz Tarkawian, Zorka Wollny, Ewa Zarzycka, Erwina Ziomkowska, Artur Żmijewski.

Kurator: Magdalena Ujma
Koordynator: Agnieszka Chodysz

Wystawa jest poświęcona autobiograficznym relacjom w najnowszej sztuce polskiej. Zaproszeni artyści opowiadają własne historie. Są to historie z życia wzięte, w których narracja zazwyczaj jest snuta w pierwszej osobie. Napięcie pomiędzy figurą autora a podmiotem dzieła z jednej strony, a z drugiej – pomiędzy fikcją a prawdą przedstawienia tworzy oś tej wystawy.

Słowa „dzień jest za krótki” to cytat z wypowiedzi pewnego dyrektora galerii, który jest również artystą. Wypowiedź dotyczyła niemożliwości pogodzenia aktywności artystycznej z zarządzaniem instytucją. Słowa stanowią jednocześnie wyraz frustracji osoby, która jest świadomym obserwatorem własnych życiowych wypadków i na bieżąco je komentuje, starając się nie przeoczyć niczego. Jej zmartwienie można nazwać troską diarysty.

Autobiograficzność sztuki najnowszej to rozległy temat, gąszcz tropów i możliwych podejść, zarazem artystycznych, jak i badawczych. Na wystawie wytyczone zostają dwie ścieżki. Pierwsza została już wymieniona: sprzeczności towarzyszące zapisywaniu własnego życia, frustracja diarysty. Jak zanotować wszystko? Dokonywać wyborów? Przewidzieć co w przyszłości będzie ważne? Drugi trop to z kolei historia, która odbija się i w osobistych zapiskach, i w bardziej kronikarskim notowaniu codzienności. Rozczarowanie krytyków, którzy po odzyskaniu wolności w 1989 oczekiwali, że w Polsce powstaną wielkie powieści, filmy i inne dzieła sztuki epickiej, opisujące czasy wielkiej przemiany, może okazać się bezpodstawne, bo owe czasy znalazły odbicie w relacjach osobistych, nie zawsze skupiających się bezpośrednio na historii, lecz pośrednio ją relacjonujących.

Polską sztukę po 1989 roku charakteryzuje niezwykła ilość odwołań do postaci artysty. Jak zauważa Bożena Czubak, właściwie nie nastąpiła tutaj śmierć autora, podmiot nie uległ dekonstrukcji, utrzymywały go przy życiu wciąż popularne dyskursy modernistyczne.* Burzliwe lata 80. przyniosły, co prawda, próby demitologizacji figury artysty, a w latach 90. pojawiła się ostra krytyka, która po roku 2000 znacznie złagodniała. Jednak postać autora, różnie pojmowanego, trzymała się mocno.

Narracje autobiograficzne wynikać mogą ze stopniowej erozji mitu twórcy. Lata najnowsze, zwłaszcza okres po roku 2000, są przecież czasem popularności sztuki inspirującej się codziennością i zwykłym życiem. Przekazywane w pierwszej osobie relacje, bazujące na życiu prywatnym, dokumentalne i quasi-dokumentalne, kryją w sobie splot zagadnień o kluczowej wadze dla współczesnej sceny artystycznej. Pojawiają się wśród nich odniesienia do historii zostawiającej ślad w życiu jednostek i ich sztuce, odniesienia do pamięci, statusu artysty i autora. Historia przefiltrowana przez zwykłe życie zdaje się tracić na znaczeniu, notowanie codziennych zdarzeń sugeruje zaś, że treść dzieł zapewnia samo życie, że rolą artysty jest jedynie chwytanie go na gorąco.

Wystawa „Dzień jest za krótki” skupia się na wybranych przykładach dokumentu osobistego. Pokazuje wyraziste zastosowania pierwszoosobowej narracji, by zastanowić się dlaczego i w jakim celu artyści współcześni tak często bazują na własnej autobiografii, ujawniają siebie jako narratora opowieści.

---

W trakcie wernisaży odbył się performance Ewy Zarzyckiej „Czas przyszły miniony. Zastępcze struktury czasu przyszłego – minionego w laboratorium sztuki performance" oraz akcja artystyczna Malwiny Niespodziewanej „Urodziny”.


Wystawie towarzyszy katalog „Dzień jest za krótki” z tekstami Ingi Iwasiów, Agnieszki Karpowicz, Ewy M. Tatar i Magdaleny Ujmy.
Projekt albumu: Daria Malicka

Dzieła prezentowane na wystawie pochodzą ze zbiorów prywatnych artystów oraz ze zbiorów: Galerii Raster, Galerii Stereo, Warmińsko-Mazurskiej Zachęty Sztuk Pięknych w Olsztynie, Galerii Lokal30, Małopolskiej Fundacji Muzeum Sztuki w Krakowie, Fundacji Katarzyny Kozyry, Łódzkiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych - depozyt Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Gdańsku, Galerii Żak Branicka.

 Kliknij tutaj aby zobaczyć kompletną galerię.

Wystawa i katalog dofinansowane są ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Samorządu Województwa Dolnośląskiego.

Organizator: Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Dyrektor: Piotr Borkowski

Współorganizatorzy:
Muzeum Współczesne Wrocław, Dyrektor: Dorota Monkiewicz

Galeria BWA w Jeleniej Górze, Dyrektor: Janina Hobgarska

Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu

 Galeria BWA Sokół w Nowym Sączu, Dyrektor: Janusz Wójcik,

Kierownik Programowy: Łukasz Białkowski

Wystawa została zorganizowana w ramach Dolnośląskiego Festiwalu Artystycznego OKiS

Materiały prasowe